woensdag 30 juni 2004

Afgestudeerd

Deze morgen vond de plechtige proclamatie plaats. Speciaal voor deze gelegenheid had ik mij een hemdje aangedaan. “Het moet niet altijd een t-shirtje zijn” riep m’n moeder me toe toen ik voor mijn kleerkast stond. “Vergeet je ook niet te scheren!” voegde ze eraan toe. Op mijn sloefkes (gekregen bij het studentenpakket) slenterde ik naar de keuken op zoek naar mijn dosis suiker. Een glimlach verscheen op mijn gezicht bij het zien van mijn goede trouwe vriend: coca cola. Voorzichtig opende ik het blikje. Op cruciale momenten kan je maar beter oppassen dat je je hemdje niet vuil maakt. Colavlekken kon ik dus wel missen…Alles verliep vlekkeloos. Voor een keer goot ik de bruine, plakkerige vloeistof netjes in mijn mond.

Vlug kamde ik mijn 3 mm lange haar, en ja hoor, het advies van de kapster was ik niet vergeten. Als een volleerde Johny gooide ik er nog wat gel tegenaan. “Zo, klaar om naar het station te gaan” mompelde ik tegen mijn spiegelbeeld.

Ik fietste naar het NMBS-kot, waar af en toe een trein halt houdt*. In Gent zei een kameraad me dat ik er beeldig uitzag. Mijn ijdelheid was weer gestreeld. Aangekomen aan de proclamatiezaal werd ik tegengehouden door de portier.
“Sorry meneer, geen strandtoeristen toegelaten.” wees de knul naar mijn voeten. Beteuterd keek ik naar de grond. Ik zag mijn rode en groene sloefkes. Die was ik vergeten om te ruilen voor mijn zwarte bottinnes. Er zat niks anders op dan naar de Karper te sloffen en te hopen dat er toch een vriendelijke ziel mij mijn resultaten zou meedelen.

Een uur later kwam de meute richting café. Ik was geslaagd met onderscheiding.


*Ik vond niet dadelijk een synoniem voor het woord: station. Iemand suggesties?

Nieuwsbrief Clickx

Vanuit de wereldstad Zele laat Hannibal Gent flarden van het dagelijks leven op je los. Volg zijn sollicitatietocht op de voet en lees zijn scherpe commentaar op de interimwereld. Maar niet alles moet een doel of mening hebben in Het Kleine Zicht. Neem nu zijn kebab vs pita verhaal? ? DV

Bron: nieuwsbrief van 28 juni

Dank u wel Clickx, dank u wel beste bezoekers. Na de publicatie had ik plots meer dan 300 extra lezers erbij. Als ik hiervan minstens 30 mensen overhou, ben ik een tevreden man :-)

dinsdag 29 juni 2004

Interiem deel 23

Ik kreeg in de pub een telefoontje van Accent.

"Goeiedag, ik wil u bedanken voor uw inschrijving in een van ons kantoren."
"Dat is graag gedaan mevrouw, ik ben gewoon op zoek naar werk."
"Ja, maar toch bedankt. Heeft Accent u al een job aangeboden?"
"Goh, ik volg de zaken wel op, maar ik krijg vooral telefoons van View en van Randstad."
"Ah ja, maar ik kan u ten zeerste aanraden om af en toe Accent te contacteren om de openstaande vacatures te beluisteren."
"Geen enkel probleem, mevrouw." (afwachtend op wat zou volgen...)
"Nu, daarvoor belde ik je. Nog een prettige dag verder."


Ik wist niet wat me overkwam. Hopend op een of andere job keek ik vol verwachting uit, maar blijkbaar wilde Accent me er enkel op attent maken dat ik hen moest bellen...(wat ik overigens vaak doe...)

Terwijl ik dit schreef, kreeg ik Charlotte van Accent aan de lijn. Tijdstip 20u55. Reden van telefoongesprek: Gelieve een afspraak te maken met een van Accent's kantoren (terwijl ik al bij drie kantoren van hen ingeschreven ben) De dame was trouwens totaal gedesoriënteerd... Ze stelde me voor om me in Ternat in te schrijven (terwijl Lokeren amper op 4 km van mijn deur ligt en Ternat zomaar eventjes een slordige 40 km).

Als Accent geld te veel heeft, mogen ze me altijd een deeltje storten op mijn rekening.


De onverbiddelijke zoemer

"Zet u maar aan de wastafel, meneer."
"Nee, nee, het hoeft niet gewassen te worden, 't is enkel om af te scheren."
"Hoe kort mag het zijn?"
"3 mm"
"Geen probleem"
zzzzzzzzzzz prt prt zzzzzzzzzzzzzzzz prt prt

...

"En is meneer tevreden over de lengte?"
"Ja hoor"
"Moet er nog gel in?"
"euh...nee dank je"

...

"Dat is dan acht euro alstublieft"

...

Omgekeerde wereld: betalen om iets kwijt te geraken. Gelukkig dat het hier maar acht euro is. In andere beroepen betalen mannen wel wat meer om iets kwijt te geraken...



maandag 28 juni 2004

Einde van de eeuw

Het einde is in zicht. Net mijn laatste sollicitatiegesprek achter de rug en overmorgen proclamatie. Het solliciteren heeft me zo hard uitgeput dat ik direct in mijn bedje ga kruipen. Hopelijk morgen meer inspiratie...

zaterdag 26 juni 2004

Become a model

België en Nederland zijn landen waar zonnegod Ra zich weinig laat zien. Mannen en vrouwen lopen gekleed alsof de burka ook hier is ingevoerd, maar als je het geheel van dichterbij bekijkt, zijn het ordinaire kw’s die de drager moeten beschermen tegen een zoveelste regenbui. Begrijpelijkerwijs is het voor een modegevoelig persoon niet evident de laatste aankoopjes uit de Veldstraat op straat te showen.

Sommige mensen mogen nog de mooiste kleren dragen; als je eenmaal lelijk bent, kan je dat niet verbergen. Anderen willen het lot tarten en zoeken enige vluchtige erkenning op www.become-a-model.nl . Het concept is zo oud als de straat: op deze site kan je een foto plaatsen en je vriendjes en vriendinnetjes vragen om op je uiterlijk te stemmen. Als enkel je vrienden en vriendinnen dit doen, kan dit nog deftig aflopen. Alleen is het twijfelachtig of enkel zij zullen stemmen. Misschien wordt jouw site wel doorgegeven aan anderen of vindt een zoekrobot jouw site.

In het beste geval ben je zo lelijk dat je door een ugly people modellenbureau gecast wordt. Ik wilde jullie dolgraag de website doorspelen, omdat ik weet dat er een grote behoefte onder jullie bestaat om door dit kantoor ondekt te worden, maar de url ontgaat me. Maar het bestaat, en ik kan het weten.

vrijdag 25 juni 2004

Het boek

Ik ga een boek schrijven, en het zal niet over hondjes gaan. Het zal ‘Hoe start ik een interiemkantoor op: voor dummy’s’ heten. Reeds als voorsmaakje volgende hoofdstuk.



A: Recruteren

Zorg er gewoon voor dat je een goede website hebt, zodat de mensen niet bij jou op kantoor moeten komen. Via de site kan je ze laten inschrijven. Zo vermijd je dat je gezien wordt met de meest oninteressante types en gedrochten. Laat ze wel een foto uploaden. Toch nog knap genoeg om te zien? Ga dan naar stap B. Niet om aan te zien? Druk op delete.

Een andere manier vraagt een iets grotere inspanning en is een variant op Adecco’s methode.

Verzamel telefoonnummers. Hoe je dat doet, is een kwestie van hoeveel pinten je kan verzetten. Als je lang genoeg aan de toog hangt, heb je op een avond gemakkelijk 5 telefoonnummers van werkzoekenden gevonden.

Gooi deze telefoonnummers in een computerprogramma en laat de computer naar de mensen bellen. Je kan een boodschap inspreken die iedereen moet beluisterd hebben (bvb. Een openstaande vacature), maar je kan ook op mysterieuze wijze de mensen op verschillende knopjes laten drukken. ‘Wil je de boodschap horen, druk 1’, ‘wil je een mannenstem druk 2, wil je een vrouwenstem, druk 3’. Addeco laat een stem brabbelen en na 4 knopjes ingedrukt te hebben, zegt de stem gewoon naar welk nummer je moet telefoneren. Dat is ook een mogelijkheid.

B: De face to face fase

Hierbij laat je je potentiële werkkracht

· een cv sturen
· op gesprek komen

De cv laat je sturen om je papiertekort te compenseren. Zo heb je steeds een voorraad kladpapier.

Het leuke gedeelte zijn de gesprekken, dus laten we ons daar maar op concentreren. Dit is het moment om je uit te leven. Je kan lekker lachen met de talenkennis van de klant. Gooi er af en toe eens een onbestaand woord bij tijdens de conversatie en zie hoe je gesprekspartner reageert. Hoe dan ook, jouw talenkennis speelt geen rol. De gesprekspartner zal toch in de waan zijn dat jouw ding correct is. Goochel ook met dure woorden en afkortingen, ook al komt hij/zij solliciteren voor WC-madam in Gent-St. Pieters. Zeg niet zomaar WC tegen een WC.

Is het echt een knappe? Begin dan maar in je kladpapiervoorraad de desbetreffende cv te zoeken. Zijn/haar telefoonnummer staat erop.

C:

(moet nog geschreven worden)



Voor mijn ander boek Callcenters in Vlaanderen: de internetsector

Om de een of andere duistere reden lag Tiscali’s ADSL plat. Toen ik hen belde, zei een computerstem iets, wat ik totaal niet kon verstaan. Uiteindelijk kreeg ik een operator aan de lijn. Toen ik hem er fijntjes attent op maakte dat de computerstem onbegrijpbaar was en dat ik niet op het internet kon , antwoordde de man: “Dat was wat de stem zei. We hebben inderdaad problemen. En het is niet mogelijk om op het internet te gaan, maar geen probleem, u kan via onze site de situatie opvolgen”.



donderdag 24 juni 2004

School's out party

Het is weer zover. In het jeugdhuis vindt deze avond een fuif plaats, speciaal voor zij die het schooljaar beeindigen. ‘t Is wel altijd een raar zicht, de kleine medemens op straat zien rondlopen. Ook eindelijk een fuif waarbij ze niet naar mijn identiteitskaart vragen. Alleen wel klote dat ik dan met een ‘no-beer’bandje moet rondhuppelen.

Het doet me weer denken aan de tijd dat ik uitging en dat ze wel aan mij mijn identiteitskaart vroegen (omdat ik niet zo groot ben en ze dachten dat ik geen 16 was), maar dan niet aan blonde Marina van 13 die al dan niet met haar Johny binnenwandelde. Of ook niet aan de jongen van 1m 90. Ik wist bij god niet dat je aan grootte de leeftijd kon weten. Kleine mensen zijn meestal oud, dacht ik. Die krimpen als ze ouder worden. En kinderen gaan niet naar fuiven, toch?

woensdag 23 juni 2004

De sollicitatie

Eindelijk beginnen mijn bezoekjes aan Suzanne op te brengen. Het ene bedrijf na het andere belde me op. Nu nog een die me een contract voorschotel en ’t is OK. Het feit dat ik een eigen wagen heb, vergemakkelijkt mijn zoektocht.

Eigenlijk leven we in een omgekeerde wereld. Normaal zou je werken om een auto te kunnen kopen, maar het is soms noodzakelijk om er al een te bezitten om ter plaatse te geraken. Bij leningen verloopt het ook omgekeerd. Jij wilt geld lenen, maar de bank wil je dat pas geven als je al geld hebt.

Dus lieve lezer: carjackt erop los en overal op tijd eens een bank. Zo zal je beslist werk vinden. (Allei ja, als je nog werk wilt hebben, tenminste, want carjackers en bankovervallers verdienen ook niet slecht…)

maandag 21 juni 2004

Zonder T

He moes er eens van komen, maar vandaag heef mijn leer ‘ ‘ he op mijn klavier begeven. Hiermee moet ik mijn brein pijnigen om zoveel mogelijk synoniemen e vinden (cf. klavier ipv oesenbord). ‘ Klink allemaal zo lullig, ‘ doe me wa denken aan die oude Chinese jokes waarbij de leer ‘r’ vervangen word door ‘l’. Anderzijds wee ik he wel e pruimen. Eindelijk eens massa’s d –fouen ypen zonder da er ook maar een ding aan mij e wijen is. Ik lus geen ‘’, jij lus soms ‘’ enzij he inversie is, hij lus alijd ‘’ (enzij hij een klavier à la Hannibal heef, dan drink hij liever melk. Hannibal zal zich wel bekommeren over he bier.

zondag 20 juni 2004

Zandkorrel

Je hebt er even op moeten wachten, maar hier volgt het onvervalste verslag inclusief foto’s op Hannibal’s Photogalery.

Woensdag : Departure day

Bart opgepikt in Lokeren. Doorgereden via de E17 richting Gent en daar ienemienemutte gespeeld. Ik kon kiezen uit Oostende en Brussel. Oostende leek me de meest logische oplossing om aan de zee te geraken. Guess what, ik had nog gelijk ook.

Aankomst: het eerste terras verkend en naar een frietkot gezocht. Ondertussen Kris gebeld. Middagmaal: frieten, uiteraard. Helaas moeten ze in Nieuwpoort toch eens leren hoe ze deze goudkleurige reepjes moeten bakken. Ze waren te vet en lagen zwaar op de maag. ’s Avonds startten we (Kris, Bart, Xavier en ik) onze eerste trivial pursuite. Bart was de onklopbare winnaar. Tijd om Monopoly te spelen (tijdstip: 24u00.) Forfait om 2u00 door Xavier. Om 5u had ik de veldslag gewonnen. Tijd om te gaan pitten.

Donderdag: Vrouwenjacht

Mijn vrienden namen het me kwalijk dat ik edele konten getrokken had. Ze noemden me zelfs een freak. Eigenlijk zijn ze gewoon blind, want ik trok de dame voor haar schitterende hoedje van papier (zie Foto Galery).

’s Avonds bij Xavier op bezoek.

Programma: trivial pursuite en een filmquiz. Xavier was hier de grote kampioen. Op de achtergrond : de match Kroatië-Frankrijk

Tijd voor Monopoly.

Die avond heb ik mijn eerste zware nederlaag meegemaakt. Ik verlies zelden Monopoly, maar Monopoly-Simpsons Edition heeft me de das omgedaan. Winner of the night: Tom (een kameraad die toen op bezoek was bij Xavier). Tijdstip van slapen: 5u00.

Vrijdag: Return

Trivial Pursuite, revenge, maar helaas, Kris had deze keer gewonnen. Bart en Kris waren wel zo vriendelijk om me nog een uur na de aankomst van Bart’s pion me nog vragen te stellen zodat ik ook het spel kon uitspelen.

Bij deze ben je up to date. Over de 3 kg gehakt voor onze spagettisaus voor 3 man, het zwevend bierflesje en het ronkend zwijntje zullen we wijselijk zwijgen ;-)

Maar wees gerust: met het boodschappenlijstje dat ik schreef in mijn vorige column, kom je beslist voor 3 dagen zee toe.

Note: De foto's van de zee zullen in de loop van de week van tekst voorzien worden. Ook de slechte foto's zullen verwijderd of vervangen worden. De vrouwenfoto's zijn nog in bewerking. (en nee, tzijn geen pornografische foto's)

zaterdag 19 juni 2004

Sneller dan je schaduw

Heb jij ook zo momenten dat je je eigen voorbij loopt? Ik heb er net zo eentje. Hollen en rennen van het ene feestje naar het andere. Daardoor lukt het me niet om een zeeverslag te schrijven en de foto's te publiceren. Wees gerust, I'll be back :-D
Ik zal mijn best doen om ten laatste maandag alles in orde te brengen. Jij als trouwe lezer verdient dat ;-)


Nu nog snel naar de badkamer! ;-)

dinsdag 15 juni 2004

Zeetje

Morgen ga ik met twee kameraden naar de zee. Het weer ziet er schitterend uit…in Spanje, maar hier in ons Belgenland zal ik mogen lachen als het niet te veel regent… Het zal de pret niet bederven, want het Piepieterbier staat al klaar en mijn Monopoly is reeds ingepakt. Verder volgende to have & to do list:

· visa van papa meenemen
· tanken
· pizza halen
· bier halen
· chips halen

bij aankomst

· tv afstemmen op sportza
· bier in ijskast zetten
· pizza in microgolf zetten
· pizza opeten

Wedden dat we de drie dagen overleven? Bij deze weet je nu ook waarom er tot en met vrijdag geen column verschijnt.

maandag 14 juni 2004

Interiem

Vandaag weer een gebruikelijke sollicitatiedag, lees: mijn gezicht laten zien in een interiemkantoor. Deze keer had een kantoor me vorige vrijdag met een interessante vacature gelokt, maar toen ik er in levende lijve stond, bleek er niemand van de openstaande vacature op de hoogte te zijn. Daarvoor reed ik dan naar Gent.
In Zelzate had ik al iets gelijkaardig meegemaakt. Daar nodigden ze me uit voor 2 vacatures, en toen ik er aankwam (op afspraak nota bene), waren de vacatures al ingenomen. Sint-Niklaas spant de kroon met het hoe erger je een werkzoekende-spelletje. Ze nodigden me uit voor een gesprek + computertesten, maar in plaats van me te verwelkomen, stonden de dames in hun tuin de auto te wassen. Het beste moet nog komen: ik was niet ingeboekt, dus ik kon ook de testen niet afleggen. Gevolg: twee keer naar de grootste markt van Vlaanderen gereden (met de bijhorende parkeergelden, natuurlijk). Maar ik geef niet op, morgen ga ik eens vriendelijk lachen aan de balie in Beveren.

zondag 13 juni 2004

Kebap Vs Pitta

Kebappen heb je in alle maten en vormen. Meestal met buitenstaanders (lees: niet Zelenaars) ontstaat er een discussie over het verschil tussen kebap en pitta.

Hier in Zele wordt meestal kebap verkocht, en dan versta ik hieronder dat het om een stuk brood gaat, gesneden uit een groot, rond, plat brood. Vergelijk het zowat zoals een stuk taart dat je krijgt, maar in plaats van de gebruikelijke slagroom en fruit, is het stuk opgevuld met lapjes vlees. Uiteraard vergezeld door de nodige groentjes en sausjes.

Het andere, de pitta, is te vergelijken met een platgedrukte pistolet, waar ze van boven een gaatje inmaken, zodat je de wormpjes eruit kunt vissen.

Deze nacht aan het station in Dendermonde knorde mijn maag en ons compagnie besloot een kebapje te gaan eten. Het was eraan te merken dat we niet in Zele waren, want er was geen keuze uit 7 kebapzaken. Enkel een Egyptenaar te zien. Bon, ’t was de enigste eettent die nog open was, dus wij met ons vieren naar binnen. De helft van de groep bestelde een pitta (want de man verkocht geen kebap); de andere helft zou supporteren. Dat was buiten de waard gerekend, want niet eten wou ook zeggen: niet zitten. Dik tegen ons goesting de pitta laten inpakken en de rekening betaald. Schandalig duur. 4,5 euro voor een hoopje wormen!! Zelfs in de dierenwinkel betaal je niet zoveel voor een potje. En mega-klein!! En mega-slecht !! Ok, de slechtste pitta heb ik op Feest in het park gegeten, maar deze kwam gegarandeerd op nummer twee te staan.

Uit puur ongenoegen scheurde Ignuz zijn klantenkaart kapot. “Hier kom ik nooit meer iets eten”, gromde hij. Ik kan hem geen ongelijk geven. Het was bij mij ook de laatste keer dat ik bij deze afzetter iets kocht. Zeelse kebaps zijn onklopbaar.

De wormen heb ik deze morgen in een potje gekapt en aan mijn vader geschonken voor zijn vaderkesdag. “Ow, wat leuk. Nu kan ik vanavond gaan vissen” zei hij.

zaterdag 12 juni 2004

Toog

Ik heb het weekend op passende wijze geopend. Gisterenavond zat ik eenzaam en verlaten aan de toog, maar gelukkig kon de knappe, vriendelijke barvrouw me boeien. Het gele vocht deed er ook wel wat aan. Klokslag 12 uur vierde ik dan mijn verjaardag in een swingcafé. Een goed jeneverke voor mij en een colaatje voor de dj. De barman trakteerde me op een halve liter bier. Tijd voor een frikandelleke, want het vrijdaggevoel (vrijdag=frietdag, zoals ik reeds schreef in een vorig stukje) zat toch nog een beetje in mijn lijf, desondanks dat het al zaterdag was. De lieve frietuitbater gaf me zelfs een colaatje cadeau. Als afsluiter belandde ik weer in het jeugdhuis bij de knappe barvrouw. En zie, 17 uur later vierde ik mijn verjaardag verder, met een pub en een optreden van Katastroof. Wat ook verklaart waarom er hier weinig tekst staat.

vrijdag 11 juni 2004

Het moet gedaan zijn met West-Vlamingen te ondertitelen

In de vroegere afleveringen van In de Gloria was een West-Vlaming die opriep om zijn soortgenoten niet meer te ondertitelen. Hij opperde dat het West-Vlaams goed te begrijpen was door de doorsnee Vlaming. De televisiemakers beslisten deze boodschap te ondertitelen, waardoor dezelfde goedzak genoodzaakt was de week daarop weer zijn beklag te doen

Ik moest aan bovenstaande spontaan denken toen ik de CD & V clip zag. Verschillende politici spraken in verschillende dialecten (of was het de tussentaal, ik ben er nog niet goed uit…) de bevolking toe opdat deze hen zouden begrijpen. Zeer gewaagd vind ik, want zij die het Algemeen Nederlands hanteren, vallen uit de boot.

In deze tijden staat het zelfs chique als je met je zuivere diftong en klanken kan uitpakken. De dictieklassen hebben nog nooit zo vol gezeten.
Stel je voor, Vlamingen leren hoe ze hun eigen taal moeten uitspreken… Kan je dan nog spreken over spontane taalbeleving als deze aangeleerd dient te worden? Zo kan je evengoed Engels in plaats van het Nederlands leren uitspreken. Je zal er beter mee welvaren. Later kan je dan in een uitbreidingscursus de betekenis van al deze funny woorden uit de basis dictielessen aanleren ;-)

Ik denk dat er drie groepen te onderscheiden zijn: het dialect, het AN en een tussentaal.

Het dialect heb ik altijd mooi en spontaan gevonden. Het wordt doorgegeven van ouder op kind, en hier vind ik dat je wel van een spontane beleving kan spreken. Je hoort deze taal al sinds de eerste dag dat je leeft.

Het AN wordt meestal op latere leeftijd aangeleerd, hetzij op je zes als je in het eerste leerjaar zit, hetzij op een later tijdstip in de dictielessen. (Want sommige leerkrachten nemen ook niet zo nauw met het AN. Ik had er eentje die steeds over de geilige geit aan ’t spreken was)

De tussentaal is door elke Vlaming te begrijpen, denk ik, en ’t leuke eraan is dat je nog steeds de herkomst van de persoon door de tongval kunt achterhalen.

Helaas zou het voor buitenlanders onmogelijk zijn om de tussentaal aan te leren. Welke kruising moeten ze dan nemen? West-Vlaams-Antwerps? (Ie menneke, tis wel van ik, he) en moeten ze kip als kip uitspreken, of mogen ze ook kiep zeggen? Een dialect aanleren, is uitgesloten. Daarom lijkt het me nuttiger dat we het AN hanteren, dan is er toch een standaardtaal die zowel de Vlaming als de buitenlander kan aanleren. En hey, no hard feelings, je kan nog steeds je dialect in je eigen gemeente hanteren. (Tenminste als je nog dialect kan spreken…;-) )

donderdag 10 juni 2004

Go Dehaene

"Hey Irma, heb je geen pakje friet voor dit paard?" bulderde Dehaene naar de vrouw in het kraam. Voor de kijker was het niet duidelijk over welk paard het ging; er liepen er immers twee (ok, de ene was een muilezel.) Het beeld schakelde vlotjes over op een speech van laatstgenoemde. " We zullen het hard te verduren krijgen! De andere partijen zullen vuile, vieze truckjes gebruiken gedurende de volgende 3 dagen." Heeft die man een glazen bol, dacht ik. Zap! De kijker zag terug de studio met Steve als gast. De meest intelligente vraag kon niet uitblijven. "En meneer Stevaert, gaan jullie vuile truckjes gebruiken?" "Nee, hoor, wij gaan geen vuile truckjes gebruiken".
Verder hadden de twee in de studio het over het liberale en Vlaamse gedachtengoed die opduiken in het sociaal programma.

Zo raakten we weer opgewarmd om later op de avond te kijken naar een van de zovele politieke programma's op Canvas en VTM. Hoh hoh, wat zijn we geïnformeerd...

woensdag 9 juni 2004

Volg de pijltjes

Vandaag ben ik naar Zelzate geweest. Vanuit Zele rijd je dan best via Lokeren, richting Wachtebeke om daar uit te komen. Vanaf Wachtebeke stonden er zelfs al pijltjes richting Zelzate, so peace of cake…dacht ik.

Ik sprong een gat in de lucht (euh, in mijn dak) toen ik het pijltje Zelzate zag staan. Het was al een wonder dat ik het tijdig zag, want in Vlaanderen is dat niet altijd een evidentie. (In Sint-Niklaas zag ik er onlangs eentje op hoogte van mijn autowiel. Uiteraard was ik er reeds voorbij getuft voor ik het door had.) Deze keer stond het er wel, en keurig zichtbaar. 300 meter verder stond ik perplex. Ik wist dat de wereld rond was, maar dat ik die zo snel rondgereden had, dat leek me wel erg verdacht. De wegwijzer stond naar de andere richting. Er zat niks anders op dan te keren. Na vele bochten, en waarschijnlijk een mega omweg (want ik heb de vrachtwagenroute gevolgd, denk ik) kwam ik op het grondgebied Zelzate (wat nog niet wil zeggen dat ik op de markt was, die had ik pas een kwartier later gevonden).

De terugweg verliep ietsje vlotter, alhoewel: ik kwam al op grondgebied Gent (huh !?!), ‘k zag bijna Nederland (huh ?!?) en toen ik me keerde om richting Antwerpen te rijden, dan pas kwam ik weer een pijltje Wachtebeke tegen. En ja hoor, de wegwijzer naar Lokeren stond braaf op me te wachten. Ook hier weer de wereld rond gereden, want 300 meter verder, jawel, een pijl in tegenovergestelde richting. En t leuke: toen ik me keerde stonden er plots 3 pijlen naar Lokeren, eentje rechtdoor, eentje naar links en eentje naar rechts. Ja hallo… ik kon niet meer missen.

dinsdag 8 juni 2004

Hij is van mij

Mijn Saxo zag er een beetje bestoft uit. Dat gebeurt wel vaker met wagens die dag en nacht op straat geparkeerd staan. Met het stralende weer wou ik mijn auto uit zijn lijden verlossen. Vol goeie moed begon ik aan de poetsbeurt, maar het stak me al even snel tegen als dat ik gestart was. Het water droogde te snel op en liet strepen na. Ook bleek elk net opgeblonken stukje carrosserie over een grote aantrekkingskracht te beschikken. De Zeelse vliegen voelden er zich blijkbaar goed bij om juist op die plekjes te gaan zitten. Er zijn wel meerdere dieren die op mijn Saxo verliefd worden. Ik betrap hem regelmatig al flirtend met duiven, ander gevogelte en katten. Sommigen van deze liefjes vinden het noodzakelijk een visitekaartje achter te laten. Waarschijnlijk denken ze dat mijn Saxo hen nog zal terugbellen, maar ik ken mijn Saxo. Zoiets doet ie niet. Ik zie ook liever deze vriendinnetjes gaan dan komen, maar blijkbaar is mijn car een sexy ding. Hoe dan ook, hij is en blijft van mij.

maandag 7 juni 2004

Bloed

“Is er een zwaar verkeersongeval gebeurd?” vroeg de bakkerszoon aan me. “Niet dat ik weet” antwoordde ik. Mijn buurjongen wist ook van niks. “Nu ja, ik vind het nogal vreemd dat de helft van Zele het laatste half uur met een wit verband rond de arm de winkel passeerde.” “Oh, dat bedoel je.” Fier toonde Ignuz en ik ons verbandje. “Jullie ook al?” vroeg de bakkersjongen. “Ja, wij ook al” grinnikte Ignuz. “We hebben bloed gegeven.” De jongen wierp nog vluchtig een blik naar de verbandjes. “Gelukkig maar” zuchtte hij opgelucht.

Zo hebben Ignuz en ik (en nog een heel pak andere mensen) onze goede daad voor vandaag gedaan. En jij?

(Ok, je hebt er al toch al een gedaan; je hebt mijn weblog bezocht ;-) Alvast bedankt daarvoor)

zaterdag 5 juni 2004

K-DAY

In navolging van D-day hield ik vandaag mijn eigen kleine K-day. Ook mijn Kamer was een klein slachtveld. Cursussen van verzending, sociaal recht en douane bezetten mijn bureau. De alliantie, gewapend met plastic zakken en kartonnen dozen, maakte zich deze morgen klaar voor de invasie. Om 10 u was het zover. De eerste inval van Kolonel Moeder was een feit. Generaal Hannibal werd vanuit zijn bed totaal verrast. Een aanval in het donker is laf, maar een goed soldaat moet ook dan paraat staan (of liggen). De enige techniek die de Generaal nog kon bedenken, bestond uit de grot-methode (bedacht in Afghanistan door een zekere Osama bin Laden). Deze bestaat eruit de dekens zo ver mogelijk over het hoofd te trekken, al dan niet het eigen hoofd of dat van de tegenstander. In geval dat het om het hoofd van de tegenstander zou gaan, kan dit als een verdienstelijke vertragingsmanoeuvre beschouwd worden. Het grote nadeel is dat de Generaal hierbij zijn bed zou moeten verlaten, wat not done is.
In het andere geval kan je maar hopen dat de dekens dik genoeg zijn om geen enkel straaltje daglicht door te laten. Generaal Hannibal koos voor zijn eigen hoofd.

Kolonel Moeder naderde het rolluik, maar dat was dan buiten het mijnenveld van cursussen statistiek, Nederlands en management gerekend. Die lagen strategisch op de grond, klaar om erover te struikelen. Een smerige vloek werd geuit door Kolonel Moeder. Daarna volgde een zware boenk en de rust keerde weer…Generaal Hannibal had de veldslag gewonnen.

vrijdag 4 juni 2004

Zout voor iedereen

Vrijdag frietdag. Ik bestelde me een klein pak met een boulette speciale. De man schepte met een zwier de goudgele frieten uit een kom en gooide ze in een pakje. Daarna greep hij naar zijn bus zout en schudde er goed mee, alsof hij het onderste zoutkorreltje eruit wou halen. "He!" riep ik, "ik had toch liever geen zout op mijn frieten gezien." Verbaasd keek de kok me aan. "Had u dat dan gevraagd?"

Ik moet toegeven, ik had het niet gevraagd, maar ik kan toch moeilijk opsommen wat ik niet op mijn frieten wil hebben? Ik hoor elke klant al het volgende bestellen: " Voor mij een klein pak friet zonder zout, zonder ketchup, zonder tartare, zonder ... maar wel met mayo." De man pruttelde tegen. Hij argumenteerde wanneer ik in een restaurant een biefstuk zou bestellen, dat ik dan ook op voorhand moet vermelden of ik al dan niet zout erop wil hebben. Wel, meneer de kok, het gaat niet op om friet met biefstuk te vergelijken, aangezien ze ook frieten in een restaurant verkopen. Laten we dus maar friet met friet vergelijken, en bij mijn weten, als ik friet bestel in een restaurant, doen ze daar geen zout op. Het zoutvaatje staat immers op tafel. Eat that, sucker.

Relevante sites

www.belgianfries.com
www.friet.be
users.skynet.be/cesu/langues/Fritekot/fritekot.htm

donderdag 3 juni 2004

Geldspuwende muur

Als jonge knaap zou ik niet versteld mogen staan van de technologie, maar vandaag heb ik toch weer iets bijgeleerd. En dan nog wel van een dame die evengoed mijn grootmoeder zou kunnen geweest zijn (ze durven dit verschijnsel ook wel senioren of ouderen van dagen noemen).

Hoe ik geld moest opvragen met mijn plastic kaartje, dat had ik snel onder de knie. Hoe ik daarentegen geld in een gleufje moest steken, ho maar...! Dat was wel iets anders. Ik ben immers van de give-me give-me generatie. Vandaag dus voor het eerst geconfronteerd geweest, dat zo'n muur met gleuf ook wel wat meer dan geld uit de muur spuwen alleen kan... Met mijn kaart in aanslag trok ik naar de heilige muur. Na mijn geboortedatum in te typen, opende ali baba de grot met de verschillende mogelijkheden. "En nu?" dacht ik. Op zoek naar een gleuf waar ik mijn bankbiljetten in kon steken, vond ik er eentje waardat net boven de gleuf biljetten op afgebeeld stonden. "Kinderspel, hoe stom kon ik zijn, Hannibal?" Prutsend en duwend om die biljetten erin te proppen, voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me in Bruce Lee stijl, toen ik een verschrompelde dame, met neus tot aan mijn tepels zag. "Ge moet op dat knoppeke rechts onder duwen, ventje" kraaide ze. Bedeesd gehoorzaamde ik haar. Er rolde een envelop uit het apparaat. "'t Is leeg!" zei ik. "Wat had je dan verwacht?" repliceerde de oudere van dage "dat de bank voor Sinterklaas zou spelen? Steek er nou maar vlug je geld in en typ je gebruikte biljetten in op het klavier." Alweer volgde ik haar instructies op. "Zo", grijnsde ze "nu nog je papiertje bij je geld steken en dichtplakken en je kan het posten." "Uhu" knikte ik de dame toe en stak mijn tong uit om te lekken aan de envelop. "Mooi, dan kan ik ook eindelijk eens beginnen met mijn bankverrichtingen, ventje. Mijn kleinkinderen zitten te wachten op hun pré." Ik maakte plaats voor de dame, postte de envelop, en slenterde het gebouw uit.

Respect, bomma, respect!

woensdag 2 juni 2004

Pagina 16

Vandaag thesis verdedigd. Als grote jongen met kol en plastron het lokaal binnengewandeld. "Dames en heren, beste jury,..." Het startsein was gegeven. Enkele koppels ogen volgde de powerpointpresentatie, hier en daar hoorde ik het geluid van gekriebel op een blaadje. Toen het laatste woord net uit mijn mond ontsnapt was, wachtte ik op een staande ovatie. Helaas, die kwam er niet. Begrijpelijk, want de ene zit in een rolstoel en de andere heeft last met zijn benen en rug. ...maar dat maakt niks uit. Ze hadden op zijn minst kunne applaudisseren. Zelfs dat was te veel gevraagd. Het bleef stil, op het gekuch van mijn stagementor na.

"Meneer Hannibal, uw presentatie was goed, maar.." Ik haat die 'maar'. Iedere keer weer volgt er een maar... Maar, maar, maar. "...op pagina 16 staat toch iets onduidelijk. Kan u de eerste paragraaf verklaren?". Tuurlijk kan ik dat, trut, ik heb 't zelf geschreven, zat ik te denken..."Meneer Hannibal! Let op uw taal!! Dit zegt men niet op een thesisverdediging!" Mm, hier klopt iets niet, dacht ik... en ja, hoor, hetgeen ik vermoedde, was harde realiteit. Sommige woorden waren uit mijn mond geglipt. In augustus terugkomen, dan maar ?

dinsdag 1 juni 2004

Zomaar, vanuit het niets

Alweer een nieuwe dag. En deze keer valt het me zwaar iets op papier te zetten. Mijn eerste writersblock? Waarschijnlijk. De tv staat open op de teletubbies. Niet voor mij, hoor, maar voor de kinderen die hier bij ons rondcrossen (en nu voor een keer hun treintjes en blokken ingeruild hebben voor het kastje). Ik word oud, want de aflevering die ze uitzenden, heb ik voor de vierde keer al gezien. En dan moet je weten dat het op dit moment dinsdag 10u is. Een moment dat ik zelden tv kijk. Of toch niet uit vrije wil...

Programma's zoals 50 jaar televisie of alweer een heruitzending van de kampioenen bevorderen mijn jong gevoel niet. 't lijkt wel of professor Barabas zijn teletijdsmachine realiteit geworden is. Nonsens from schoten had het al over de heruitzendingen. En net zoals zij, ben ik ook geen voorstander van herhalingen. Gelukkig heb ik mijn computer nog...