Smakkerd

Smakkend zat de dame naast me te bladeren in de Libelle. De tijd tikte verder in de veel te nauwe, groene kamer. Recht tegenover me zat een 30-iger hard te tokkelen op zijn gsm. Waarschijnlijk Snake, want wie typt er meer dan 10 minuten aan een stuk een sms-berichtje?

Ik wiebelde wat op de harde, gevlochten stoel. Een kussentje zou welkom geweest zijn. Ow, ow, wat deed mijn zitvlak pijn. Ondertussen bleef de vrouw met het blad voor 40-plussers verder bladeren. Pagina per pagina likte ze, alsof het een automatisme was, aan haar vinger om telkens de bladzijde om te draaien.
Het deed me wat aan de poedel van onze buren denken. Die likt ook aan vingers. Misschien lijdt ze wel aan honddolsheid, dacht ik.

Ik observeerde haar, en hoe langer ik naar dat krullend haar keek, hoe meer ik gelijkenissen vond. Een neus draaide zich mijn richting uit. Oh nee jammerde ik. Ik wil niet besnuffeld worden. Ik had nog wat nic-nackoekjes op zak. Zo snel ik kon, grabbelde ik naar de lekkernij en gooide het op de grond. Hopend op een verlossende sprong, bleef ik op mijn honger zitten. De teef bleef zitten.
"De volgende!" hoorde ik.

Ik zette me recht, keek nog even naar de blinkende collier rond de nek van Krullie, en wandelde richting deurgat.

Openingsuren

De openingsuren van deze weblog vind je (misschien) hier. En anders vind je beslist de openingsuren van een winkel bij jou in de buurt.

Met dank aan Stijn.

Vork

Georges is op congé. Noodgedwongen slenterde ik naar de Kouter. Gelukkig was het Vuistje open, anders zag het er naar uit dat het een frietloos weekend zou worden.

"Voor mij een kleintje en een boulette speciale" bestelde ik terwijl ik een coca-cola uit de ijskast nam.
"Komt eraan" glimlachte de vrouw.

Ik zette me achter een oudje dat smakelijk haar pakje aan het verorberen was.
Goede combinatie, dacht ik bij het zien van het Jupiler blikje dat de dame naar haar lippen bracht.

" De boulette en het kleine pakje zijn klaar."
Ik begaf me naar de toog om het culinaire hoogstandje op te halen.

Weer gezeten worstelde ik met de boulette om het in stukjes te snijden. Ook al had ik een vork met tandjes eraan, het wou maar niet lukken. De draai- en trektechniek had geen vat op de ronde vleesklomp. Het volledig in mijn mond proppen zag ik niet zitten. Daarvoor is mijn mond te klein. Een tang zou van pas komen.

De oma voor mij had net gedaan met eten. Ze pakte haar boodschappentas met haar breiwerk erin en passeerde me.
Flits! Voordat iemand iets kon merken, had ik twee breinaalden in mijn handen. Haastig ging ik te werk om de bol vast te priemen. Much better!!
De boulette verloor de strijd. In een mum van tijd lagen er mooie hapklare brokjes op mijn plateau.

Een half uurtje later, net toen ik mijn rugzak aandeed, kwam het oudje op haar pantoffels met haar breiboodschappentas terug de zaak binnen.

Floep! De breinaalden zaten terug vast in haar bol wol. Ik hoorde de dame aan de verkoopster vragen of ze geen breinaalden gevonden had. Ze greep naar haar tas om haar verhaal van beeld te voorzien. Het oudje werd bleek, wanneer ze bemerkte dat de naalden in de wol zaten. "Een mirakel" stamelde ze.

Ik wandelde gezwind buiten. Alweer een goede daad verricht.

In de gloria

Er zijn zoveel alternatieven als bezigheid, maar keer op keer beland ik achter mijn pc-scherm. Nog maar net naar een In de Gloria dvd op de computer gekeken.

Misschien herinneren de fans zich nog de prins albert aflevering. Za-lig. Is er iemand met zo een ding door zijn eikel? Kan je daar seks mee hebben, of doe je dat dan wijselijk uit? Zelf vind ik zo'n prins albert wel een stukje egoïsme. Op jezelf (en misschien je partner) na, is er niemand die het kan zien, tenzij je een fervent Bredene-strandbezoeker bent... Het meest bangelijke lijkt me een tongpiercing. Niet dat ik het ooit zelf zou laten zetten, maar gewoon het gedacht alleen al dat er een gaatje in je tong zit,...kiezig!

Oorbellen en navelpiercings bij vrouwen daarentegen winden me wel op :-p

Real life

Het is een tijdje rustig geweest op mijn weblog, maar in real life was het wel wat anders. Van het ene feestje naar het andere huppelen, steeds tot 4 uur, en enkele liters gerstevocht putten mijn gespierde lichaam uit.

Gisteren was het weer van dat. Toen werden de vrijwilligers van Juvenes in de bloemetjes gezet. De Raad van Beheer had een feestje ineen gebokst. En wat voor een! Massa’s sandwiches en drankbonnetjes voor iedereen! Om de tijd te doden mochten de bezoekers enkele moeilijke raadsels en vragen oplossen, afgewisseld met enkele praktische proeven. (zoals dansen, zingen, kledingsstukken verzamelen, personen zoeken op het domein, …) Het eindigde met een zware fuif, maar ’t was alweer de max.

Helaas geen foto’s in mijn album. Een mens zou er een gewoonte van moeten maken om een toestel rond zijn hals te hangen en bij de minste scheet het te fotograferen… Anderzijds heb je met de opkomst van digitale toestellen meer tijd nodig om de gemaakte foto’s te bekijken, te bewerken en te herbekijken. Ook als familielid moet je nu meer (vakantie)kiekjes verwerken in plaats van de gebruikelijke 24 of 48 strandzichten en berglandschappen. Gelukkig dat in onze familie enkel mijn zus en ik over een digitaal toestel beschikken. Anders zouden het wel eens lange familiebezoekjes en –feesten kunnen worden.

Merci Ignuz

Dankzij hem is mijn site weer in orde.

En nu tijd voor ontspanning

Blogspot

hmm, sinds de nieuwe knopjes om bij blogspot je tekstjes te veranderen, is mijn webpagina structuur om zeep... Is dit toeval?
 
Deze avond ga ik me ontspannen, maar een dezer weken maak ik er werk van.  Indien er blogspotters dit berichtje lezen, please help me. 
 
 
 
 

50ste post

Gisteren heb ik mijn 50 ste post gepubliceerd.  Dat moet gevierd worden!!
 
En deze mens wil ik graag uitnodigen als ambiancemaker.
 
dj_fryky.wmv
 

(thnx to Stef for giving me this URL)

Het complot

De VLD is boos van de onderhandelingstafel opgestapt.  De Gucht had het scenario uitgedokterd om tijdig naar de Gentse Feesten te kunnen gaan.  Verhofstadt had ‘m eergisteren getelefoneerd.
 
“Karel, zaterdag Gentse Feesten.  Ge kunt maar zien dat ge er zijt voordat de stoet vertrekt.”
“Ja maar, Guy, ik zit midden in een meeting.”
“Moet je je niet aantrekken, Karel.  De kiezer kan nog wel een dagje wachten. Verzin maar wat.”
 
Karel had er een slapeloze nacht aan overgehouden.  Hoe kon hij nu uit de vergadering ontsnappen?  Spijbelen was uitgesloten, want voor elke afwezigheid moet een doktersbriefje of een briefje van de ouders aan de formateur voorgelegd worden.  Zijn mama zou het zeker niet goedkeuren dat hij met Guy zou pintelieren.  Aan haar moest hij het beslist niet vragen.  Een dokter kon hij ook niet bellen, want wanneer deze huisarrest zou voorschrijven, kon hij weer niet op stap.  Er zat niks anders op dan naar de formatiegesprekken te gaan, met veel tegenzin weliswaar.
 
Leterme vertrouwde het zaakje niet.  De VLD had nog geen practical joke uitgehaald.  De vrees was blijkbaar terecht, maar de achterliggende reden zal hij niet gekend hebben. 
 
Karel heeft het slim gespeeld, want wat las ik deze avond in De Standaard?
VLD-voorzitter Karel De Gucht gaf zaterdagmorgen op de VRT-radio te kennen dat hij dit weekend even rust wil nemen, waarmee ook hij aangeeft dat er voor maandag normaal gezien geen akkoord uit de bus komt. Naar de Gentse feesten kunnen ze nu wel gaan, maar ik hoorde net dat Guy niet op de tribune zat om naar de stoet te kijken.  Zou Leterme iets van het complot opgevangen hebben?

Veel keuze

Wie geen datingsites kent, heeft waarschijnlijk al een lief. Zij die single zijn zullen het wellicht al overwogen hebben om zich op zo’n website in te schrijven.
Je zou haast denken dat je als zoekende keuze zat hebt, VT4, Rendez-vous, Tiscali… Overal zie je van die leuke banners. Niets is minder waar. Ik vermeld deze 3 sites doelbewust, want al gauw blijkt dat Rendez-vous een grote vinger in de pap te brokken heeft. Wie zich bij een van deze drie aanbieders inschrijft, kan zich plots inloggen op de twee andere sites. Meer keuze, zou je denken, maar ook dat klopt niet, want de drie sites dissen hun kandidaten uit dezelfde databank op.
Vanuit Rendez-vous’ standpunt is het bijzonder goed bekeken. Wie Rendez-vous niet kent, maar wel VT4 en toevallig ook nog de behoefte heeft om te daten, komt in aanraking met Rendez-vous.

Het doet me allemaal wat denken aan de Leokoeken. Ik verdenk hen er immers van om ook de Olé en de Kittekatkoeken (Kitkat) te produceren en te verkopen. Of beter, Henkel. Welk waspoeder je ook koopt, negen op de tien werd het door hen gefabriceerd. Maar kom, geen gezeur, zolang het product (zowel Leo, Olé, Kitkat als Rendez-vous) goede kwaliteit afleveren, ben ik al lang tevreden.

De warme bakker

Ik mocht vandaag niet op mijn werk binnen zonder taart. Daarom ging ik gisteren op zoek naar een vroege warme bakker om een bestelling te plaatsen. Met succes! De bakkersvrouw vertelde me dat ze in normale omstandigheden niet zo vroeg taart verkocht, maar dat ze speciaal voor mij die lekkernij op tijd klaar zou hebben. Stipt om half acht (’s ochtends) kon ik de zoetigheid ophalen.
Grootwarenhuizen pronken nogal hard met de lage prijzen en de ruime keuze, maar zo’n service zoals bij de bakker kunnen ze me toch niet geven. In de supermarkt kan je maar vanaf half negen of negen uur terecht en is het zelfbediening. Als ik er nog een brood bij koop, moet ik deze zelf snijden en in de zak stoppen. Bij de warme bakker doet de jobstudente dat al lachend. Redenen genoeg dus om de kleine middenstand te steunen. Zij geven er veel voor terug.

Dokter

Ik had nog nooit gehoord van niet-conventionele dokters, maar onlangs heb ik met eentje kennis gemaakt. Blijkbaar mogen die mannen (en vrouwen) zoveel vragen als ze willen. Zomaar… Ik zou 2 euro extra moeten ophoesten mocht ik tijdens de spreekuren gekomen zijn, maar aangezien ik op afspraak ga, kostte me dat 4 euro meer in vergelijking met een conventionele arts. De ziekenkas betaalt echter het supplement in beide gevallen niet terug. Welk voordeel heb ik erbij om bij een niet-conventionele arts te gaan? Ik zou het niet weten. Is er misschien een dokter in de zaal (die het me kan uitleggen)?

Knipperlicht in optie

Sinds ik werk, bestaat 2/10 van mijn leven uit auto rijden. Ik zou mijn wagen al een beetje als huis kunnen inrichten, maar tv kijken zit er net niet in. Dus kijk ik maar door dat grote venster aan de voorkant. Variatie genoeg.
Zo zag ik deze morgen een auto zigzaggen. Meestal vergeten bestuurders (bewust?) te knipperen. Mijn voorligger had het blijkbaar anders begrepen: lekker links knipperen en zich naar het rechtervak begeven en omgekeerd. Zou het een zieke zijn, omgekeerd redeneren? Zou dit ook de basis van spookrijden zijn? In ieder geval, mocht u aan deze ziekte lijden en u zich dagelijks (of occasioneel) op het traject Zele-Gent begeven, zou u dan zo vriendelijk willen zijn me uw nummerplaat door te spelen? En type wagen met kleur? Overweeg het ook niet om op uw fiets te springen, want deze avond had ik het zitten. Een fietser wou naar links, stak beleefd zijn arm uit om de richting aan te geven, maar had het geduld niet om me voor te laten. Met een vloeiende beweging (en dat voor een zeventig plusser!!) dwarrelde de man voor mijn neus het kruispunt over. Lang leve de zwakke weggebruiker, maar ze mogen zich ook wel aan het verkeersreglement houden.

Skype

Nu heb ik een koptelefoon met micro, dan blijkt dat merendeel van mijn vriendenkring zo geen toestel gebruikt. Het is nochtans handig. Geen getokkel meer, geen last meer van haperende T toetsen en het geeft je een persoonlijker gevoel.
Jammer genoeg staat mijn pc in de woonkamer. Als ik iets wil vertellen aan mijn gesprekspartner, zijn er 4 extra oortjes die heel toevallig richting computer draaien.
Misschien moet ik me een webcam kopen, dan kan ik in gebarentaal spreken. Of Get the picture… Of ik kan ook gewoon een tekstje typen…

Broeken

Deze namiddag ging ik shoppen met mijn moeder. Moeders hebben meestal een beter zicht op welke kledij aanpasbaar zijn en welke niet. Soms is een tweede mening wel interessant. Hun betaalkaart nog interessanter.
Aangekomen in de E5-Mode begaf ik me naar de broekenafdeling.
“Kijk” wees mijn moeder, “daar loopt Mariette met haar man”
Je loopt wel vaker mensen in dezelfde winkel tegen het lijf, maar Mariette is een uitzondering. Zij koopt haar kledij immers bij Boutique Peggy.

“Hier si, ons Mariette!” stak mijn moeder af.
“Ah dag Lena. Wat een toeval dat je ons hier ziet. ’t Is immers jaren geleden dat we hier nog eens binnengesprongen waren. Maar we kwamen net terug van Meubelwinkel Louis IX, en ik zei zo tegen mijn man: laten we eens aan de E5 Mode stoppen.”
“En al wat gevonden?”
“Boh boh, wat goedkope kledij.”
Mariette’s man stond aan het bord ‘2 broeken kopen , 3de gratis” te frutselen aan zijn drie boeken.
Mijn moeder en ik keken ernaar.
“Ja” reageerde Mariette, “ die dienen om te werken. Voor als hij een keer gaat schilderen of zo…”

Schilderen? Heb je daar 3 broeken voor nodig?

Carjacker

Ik ben gecarjackt geweest. Een slak waagde het om via de passagiersvenster mijn auto te belagen. De enige mogelijkheid was gas geven. Geleidelijk aan dreef ik mijn snelheid op, van 30 naar 50, zo op een expressweg van 70. De slak zette zich schrap. Ik was maar al te blij toen ik het bord van 90 zag, maar ook dat deerde mijn overvaller niet. Eindelijk autosnelweg. Hop naar de 120. Ja hoor, daar was het krakmoment. Met een stille gil moest de carjacker het opgeven. Daar vloog ie, zonder parachute. Alweer een dag in een wereld vol criminaliteit overleefd.

Wij denken voor u

“Proximus, met Kathleen, waarmee kan ik u helpen?”

“Ik zou graag mijn abonnement opzeggen en overschakelen op een pay & go kaart.”

“Een ogenblikje aub, ik neem er even je gegevens bij.”

“Meneer Hannibal, zo te zien aan uw profiel is het niet verstandig om over te schakelen op deze formule. U zal meerdere keren moeten herladen en het zal u duurder uitkomen dan wanneer u uw abonnement behoudt.”

“Toch zou ik willen overschakelen, mevrouw”

De dame argumenteerde hoe dom die beslissing was en na 10 minuten gaf ze haar pleidooi op.

“U kan dan in een Proximus verdeler de nodige documenten laten invullen, meneer Hannibal.”

“Ik heb geen zin om naar zo’n winkel te gaan, mevrouw, kan ik dat papier zelf niet invullen.”

Mijn gesprekspartner hoorde het in Keulen donderen. Alsof ze alweer aan mijn gebruiksgemak dacht, antwoordde ze letterlijk met een nee, maar herpakte zich.

“Misschien zou u het toch kunnen invullen. Ik zal u een formuliertje opsturen, dat u dan vervolledigt en ons doorfaxt. Mocht het te moeilijk zijn, kan u nog steeds een beroep doen op de Proximus-klantendienst.”

Mevrouw de operator, hier met fictieve naam, ik denk dat u het een en het ander niet goed vat.

==> Als jarenlange abonnee ( meer dan 5 jaar! ) schakel ik niet zo maar over op een betaalkaart, tenzij ik een hersentumor gehad heb waardoor ik niet meer helder kan denken. De achterliggende reden is gewoon dat ik een gsm (met bijhorende operator) van het werk gekregen heb.

==> Als alfabeet zal het me wellicht wel lukken een paar vierkantjes aan te vinken, tenzij u me de Turkse versie opstuurde. Maar dan nog… Ik ben bevriend met de plaatselijke kebapzaken, dus met wat geluk zou ik wel een goede ziel gevonden hebben die het me in het Zeels wil vertalen.

==> Als operator zou u blij moeten zijn dat ik vrijwillig een duurdere formule wil gebruiken. Het had erger gekund: ik had immers mijn gsm-nummer naar de andere operator kunnen overgedragen hebben.

De andere operatoren:

Mobistar, Base, The Mobile Factory, City Mobile

L

“beep beep” pruttelde de gsm. Ik had ‘m nog maar 5 minuten geleden gekregen van mijn werkgever.
“Dit is een test” stond er in de sms, getekend met een geheimzinnige L.
L, L, wie zijn naam begint er nu met een L? Ik wierp een blik naar mijn twee mannelijke collega’s, maar niks deed vermoeden dat hun naam met een L begon. Mocht het nu nog een G geweest zijn. Mensen wiens naam met een G begint, haal je er zo uit. Meestal zijn dat hard zwetende neuspeuteraars in een veel te nauwe geruit hemdje met witte sokjes, maar voor L mensen bestaat er zo geen definitie. Misschien is het wel een vrouw, of is dat nu net te veel gehoopt? Alleszins, het zou wel passen in mijn theorie. Vrouwen vallen immers haast niet te omschrijven als pakweg hard zwetende neuspeuteraars in een veel te nauwe geruit hemdje… Onlangs zag ik wel een dame die ik in de goed-fout categorie zou plaatsen. Dat meisjes een tafellaken met bloemenmotief kopen, kan me niet schelen, maar dat ze dat dan per se rond hun middel willen binden, is me te veel…Hopelijk hebben zij geen L-naam.

De eerste werkdag

Ik had me mijn vakantie wel anders voorgesteld. Niettegenstaande ben ik vrij gelukkig. Vandaag was het immers mijn eerste werkdag.

Bij de rondleiding toonde de baas me mijn bureau, waar voor de gelegenheid een jobstudente zat. “Hier komt u dan te zitten, meneer Hannibal” zei ie. De juffrouw glimlachte naar me.

“Met of zonder de studente?” vroeg ik, al hopend dat het met was.
“Zonder.” grinnikte de man.
De twee andere (mannelijke) collega’s keken me aan.
Vermoedelijk dachten zij net als ik hetzelfde: ‘ Damn, nu moet ik op een vent kijken’.

In ieder geval, mijn jobcarrière is goed begonnen.


Voor zij die ook op zoek zijn:

www.vacature.be
www.jobat.be
www.stepstone.be
www.vdab.be

of spring eens binnen bij een interiemkantoor. Daar vind je beslist ook wel mooi volk...euh job ;-)

Déjà vu

Ik ken jou, ook al heb ik jou nog nooit ontmoet.
Ik weet hoe je praat zonder dat je ook maar een woord gezegd hebt.
Ik zag jou, maar niet in deze gedaante.

Hier en nu, en ook daar en ginder.
Twee mensen
Die een spiegelbeeld van elkaar zijn.

Elk met hun eigen leven
Hun eigen ik.
Zo simultaan
In die andere context

Theater

Een stukje uit de theatercursus die ik volg, maar o zo herkenbaar.

“Hou op!”
“Hou jij op!”
“Ik kan niet ophouden met iets wat ik niet doe.”
“Jij bent ermee begonnen”
“En jij moet ermee ophouden!”

Open brief aan de interiemkantoren

Beste interiemkantoren,
beste uitzendconsulenten,

de laatste tijd heeft jullie sector het hard te verduren gehad op deze weblog. Toch wil ik jullie hartelijk bedanken voor de geleverde inspanningen. Het is door jullie dagelijkse inzet dat ik wel degelijk aan een job geraakt ben. Beschouw mijn scherpe kritiek als een feedback waaraan gewerkt kan worden en onthoud dat ik zeker en vast jullie werk en sector weet te appreciëren.

Mvg

Hannibal

Werchter rockt

"Naar links, Ignuz" piepte mijn stem toen we op de verkeerswisselaar waren.
"Nee, naar rechts Ignuz" schreeuwde Sven.
"Hadden we niet beter via Brussel gereden? " vroeg Sarah.
"Bemoei je er niet mee!" snauwde Sven, half badend in het zweet.
Ignuz, die er anders al bleekjes uitziet, werd witter dan wit.
"Jongens, jongens, stil. Laat me nadenken" riep hij.
Ik was al aan het aftellen. Nog welgeteld vijf luttele seconden hadden we over.
"We nemen links, zoals Hannibal zei." besloot hij.
"Is dit uw definitief antwoord?" kwaakte Sven. " U kan anders nog een beroep doen op de hulplijn"
"3...,2...,1..." telde ik.
"Gelukkig nieuwjaar!!" gilde Sarah, en voor ik het wist, stonden er twee rode lipjes op mijn wang.
"Volgende keer rijden we met Hannibal's wagen" mompelde Ignuz, "daar zit tenminste GPS in".