Bang bang

Kijk eens aan, de tv-zenders zijn met de nieuwe programmatie begonnen, en een mens komt weer ogen te kort. Witte raven, de nieuwe mama, de slechste chauffeur van Vlaanderen, Kinderkliniek, Zonnegodkinderen, Leeuwenkuil... 't is weer veel te veel... en net zoals bij een kind dat te veel gesnoept heeft, wordt het ziek.

Het is ook niet evident om over een televisieprogramma te praten, want 1 kans op 30 dat je gesprekspartner net naar het andere kanaal zapte. En er komt nog eentje bij! VT 4 lanceert binnenkort een tweede kanaal. Enkel gericht op vrouwen tussen de 30 en 45 jaar, het Flair publiek dus... Een tweede Vitaya? We'll see, we'll see

André

Niet alleen op Google (*), maar ook in het verre Congo wordt Flahaut met alle honeurs behandeld.

Op gelijkaardige tonen van ‘Sjarel, ik heb ou gat gezien, sjarel, twas om een uur of tien’ dwarrelde onze minister voorbij de Congoleze fanfare…

Subliem, subliem… Ik kijk al uit naar de volgende practical joke met Flahaut.

(*) zo oud als de straat, maar toch leuk: surf naar www.google.be , selecteer ‘pagina’s uit België’ , typ connard in (betekenis vind je terug in je prisma-woordenboek Frans-Nederlands onder de letter C) en klik op ‘ik doe een gok’.

Vervangingspool

Wist ik veel dat de vervangingspool een spelletjessite was... Ik wist het dat het onderwijs niet deugde ;-)

www.vervangingspool.be

90

Ik rij dagelijks over de Ringvaart (R4, ring rond Gent) en over de wisselaar in Gent-Brugge. De R4 is een recht, lang stuk waar je maximum 90 mag rijden, ook al is het verleidelijk om 120 te gaan. Uit ervaring kan ik vertellen dat er gemiddeld 100 tot 130 gereden wordt.

Vandaag even niet...

Zwaar ongeval aan het begin van het rechte stuk. De brandweermannen stonden 200 meter voor de wrakstukken het aankomend verkeer aan te manen om trager te rijden. Ik slikte even bij het hoopje ijzer, wetende dat ik soms ook ietsje sneller dan 90 bol. Iedereen had plots het gevoel: 'this could be me', want niemand waagde het mijn tegen 80/u rijdende Saxo voorbij te steken.

Alsof het niet genoeg was, passeerde ik mijn tweede portie ongeluk op de wissel E40-E17.

Weet je, shokkende beelden in real life werken veel beter dan al die foto's en campagnes... Een ding is zeker, deze keer geen 'smile! you're on candid camera!!' voor mij.

Democratie

Misschien ligt het aan mij, door mijn voorliefde voor het communistisch boek Animal Farm, dat ik de democratie niet begrijp.

"Een volk houdt een referendum; het stemt en respecteert de uitslag."

Simpeler kan het niet. Dit is een hoofdprincipe van democratie.

Laat ik even deze tekening inkleuren.

Elders in de wereld, Venezuela, houdt een volk een referendum om zich uit te spreken over het behoud van Chavez. De uitslag wordt door zowel het volk als externe waarnemers bekrachtigd, alleen past dit niet in het kraam van de USA, dat nota bene in de naam van de democratie oorlog voert in Irak. Oplossing: de uitslag niet erkennen. Wat verstaat Amerika dan onder democratie?

Quick

Breek me de bek niet open over fastfoodtenten. Als geen ander eet ik vettige dingen en als het kon, liet ik me sponsoren door Coca-cola. Menig maal verorber ik in hamburgerrestaurants mijn lunch, genietend van het landschap. Meestal kies ik voor Mc Donalds, maar gisteren wou ik de Quick eens uitproberen. Tijdstip en lokatie:vrijdagavond, kwart voor acht, Veldstraat, Gent.

Van de ongeveer vijf loketten was er slechts eentje open. De juffrouw aan het loket was druk in de weer, terwijl ik eigenlijk de enigste aanschuivende klant was, op een paar gabbers na, die het niet doorhadden dat ze aan de verkeerde kassa stonden te wachten.

Na tien minuten nam de dame mijn bestelling op en toen ik mijn protonkaart bovenhaalde, flipte ze

“Pilletje gekregen van de wachtende gabbers?” dacht ik.

Ze stormde naar de keuken; haalde er een andere kwiet bij, eentje die te veel aan de hamburgers zit dan goed voor haar is om op het machientje te tokkelen.
Weer vijf minuten later had ik eindelijk betaald.

Op zoek naar een rookvrije ruimte, kwam ik van een kale reis terug. De poetsvrouw had de hele zaal in beslag genomen.

Badend in de rook en een meter van de vuilinsbak vond ik een vrije tafel met bijhorende stoel. Ik plofte me erop en nam enkele happen van mijn lap vlees.

Veel plezier had ik er niet aan. Het zal Quick een worst wezen.

"Call me, I'm BASE"

Yeah, toch nog iets goeds aan Base!!! Gratis pasfoto's met je gsm-nummer erop. Mensen die onlangs naar de Lokerse feesten gingen, weten waarover ik spreek.
Je hoefde zelfs geen Base-abonnement te hebben voor zo een kanjer van een foto. Dat is nog niet alles...gratis t-shirts, sleutel- en gsmkettingen (waarvoor je bij Eastpak stukken van mensen zou betalen) en mutsjes voor Jan met de pet.

Ik was dolgelukkig met al dat lekkers (inclusief promogirls).

Boy o boy, waarom zie ik Mobistar en Proximus niet op de Lokerse feesten? Ik kan er me slechts twee festivalgadgets van herinneren : nl. een freesbee en een batterijoplader (het hendeltje waarmee je handmatig zes minuten kan draaien om je batterij voldoende op te laden voor het versturen van 1 sms'je)Was dat hendeltje trouwens gratis?

Humo, Ka2 en Stella zijn mijn ook mijn favoriete festivalgadgetleveranciers. Ik ben geen vrouw, maar de plastuit kwam goed van pas om mijn frieten in te kappen en Stella deelt dit jaar flashy lichtgevende stickers voor je gsm uit. Woo, I like the summer. Ka2 koos dit jaar voor een zitzak.

En mijn vader? Die rijdt lustig het gras af in zijn Base T-shirt, om het jong onbekend talent te steunen.

cuba

Veel te hard in vakantiestemming om iets zinnigs te schrijven.
Jammer dat de Lokerse afgelopen zijn, maar soit, see you at Juvenes

Op t programma:

Cubaanse avond met live optreden en cubaanse drankjes
Lan party
enz enz

meer info op www.juvenes.be

In de rij: de samenvatting

Op het Internet moet je kort en bondig zijn. Het lezen zelf mag niet langer dan een minuut in beslag nemen. Daarom deze samenvatting van vorige column:

Loop me niet omver
Draai me een tong (als je een vrouw bent en geen snor of baard hebt)

In de rij

Ik ben kwaad en gefrustreerd. Het mooie weer kan het niet goedmaken. Ik heb trouwens nooit van hitte gehouden.

Het begin was nochtans veel belovend: lekkere grieten, bier en muziek. Ons compagnie was weer eens op het terras van de Irish pub beland.

Toen Front 242 op de kaai verscheen, had de bende geen zin om te gaan, wegens te duur om slechts 1 groep te zien. De elektroband was immers de laatste in de rij. Ik was wel een trotse bezitter van een entreebandje; dus trok ik alleen naar het plein. Dat deerde me niet, want net zoals tijdens de film heb je niemand nodig om te kijken, te luisteren en te genieten. (Een bende vrienden maken het gebeuren wel zoals een kers op de taart af, maar in se hoef je niet vergezeld te zijn…)

Dat de grote mensen steeds vooraan staan, ben ik stilletjesaan wel gewoon aan het worden. Niet dat ik het goedkeur; ik blijf een voorstander van een ingedeeld veld met zones volgens grootte; maar hier en daar vind ik wel een kijkgaatje. Sommige zakken houden blijkbaar van bodycontact en komen 2 centimeter voor mijn neus staan, desondanks de psychologische body-grenzen, waarbij je mensen slechts zo dicht bij je laat komen als je ze een tong wilt draaien. Misschien waren het homo’s…

Toch maakte dit me niet nijdig, want als je af en toe een pint in hun onderbroek kapt, verzetten ze zich. Ik stoorde me veeleer aan voorbijgangers. Festivalgangers lopen heen en weer en ze zullen daar hun redenen voor hebben waarom ze tijdens een optreden een ommetje maken. Alleen vind ik het jammer dat ze steeds langs mij de rij willen doorbreken. Staat er soms op mijn hoofd ‘deur’ of hangt er een stickertje ‘hit me’? Ik dacht het niet. Mocht dit een sollicitatie boksbal, deur, opening of dergelijke geweest zijn, werd ik met glans en glorie aangenomen.

Ik begrijp best dat mensen een weg zoeken en dat kleine mensen nu eenmaal gemakkelijk weg te stampen zijn, maar dan nog is het af te keuren. Sommigen zijn elegant. Ze maken een gebaar dat ze willen passeren of zeggen pardon. Voor hen doe ik met plezier een stapje opzij. Anderen bestormen me liever langs achter, geven een goede por en wringen zich erdoor. Twee leden van deze boertige groep zullen twee keer nadenken voor ze dit weer doen. De eerste heb ik bij zijn duwpoging uit evenwicht gebracht zodat de man plots 5 meter achteruit vloog, of hoe je een kracht van een ander kunt gebruiken om jezelf te redden. Nummer twee wou met zijn vriendin hand in hand me uit de rij stampen om te kunnen passeren. Hij op kop, het kippetje erachter. Helaas voor hem dat ik zijn teer geliefde de pas afsneed door de rij terug te sluiten. Het meisje in kwestie had meteen door dat haar Romeo helemaal niet zo lief was voor de medemens. Zij excuseerde zich in zijn plaats en gaf ‘m nog flink onder zijn voeten erbij.

Het zou toeval kunnen geweest zijn, dat mensen juist mij eruit pikten om de lijn te doorbreken, ware het niet dat ik een experiment uitvoerde. Ik liet links van mij een opening van meer dan 35 cm, wat bijna een deuropening is. Rechts sloot ik goed aan, waar in principe geen opening meer was. De helft zag en gebruikte de gemaakte gang en een minderheid die van rechts achter mij kwam, bleef achter me totdat ze de opening bereikten. Toch bleven er dwarsliggers die per se langs rechts de lijn wouden breken, terwijl ze enkel maar een stap verder moesten zetten om gemakkelijk te kunnen passeren. Is dit dan ook toeval? I don’t think so.

Na Front 242 ’s performance ging ik op en parketten vloer staan. De vloer was mega-lang en breed. Ik stond uiterst rechts, wat geen doorgang was en weer gebeurde hetzelfde. Op een ruimte van nog geen 7 cm werd ik van links naar rechts geduwd. Voor een dikkerd, waar ik 3 keer in pas doe ik mijn hoed af. Hij slaagde erin om me te passeren op die 7 cm zonder me te raken.

Bij deze een warme oproep: als die dikkerd het kan, kan jij het ook. Loop mensen niet omver als je op een festival rondwandelt en sta ook niet zo dicht tegen me aan, tenzij je me een tong wilt draaien (en vrouw bent en geen snor of baard hebt)

Fiets

Sportief als we zijn - de ene al wat meer dan de andere en bij mij is het enkel een vaag begrip dat voorkomt in de woordenboek- besloten we met de fiets naar de Lokerse feesten te rijden. Dikke ambi op de kaai, goed bier op de Fonnefeesten en in de Irish pub en leuke sfeer op de afterparty in T-klub. Dat ik de volgende ochtend vroeg uit de veren moest, wou ik me even niet herinneren.

( Uiteindelijk heb ik de volle 3 uren geslapen. De rest ga ik binnen enkele minuten proberen in te halen, ook al kunnen die paar uurtjes een halve nacht niet compenseren…Het geeft me gewoon een psychologisch goed gevoel.

Dit even terzijde. Ik wou het gewoon over onze sportactiviteit hebben. )

Bij alles is er een tijd van komen en van gaan. Dat laatste had ik niet zo goed begrepen en met een beetje hulp van mijn kameraden ben ik voor de terugtocht toch aan de fietsen geraakt. De eerste tien meter reden Ignuz, Sven en Stijn op hun bagagedrager, maar dat zag ik niet zitten. Ik demarreerde liever. Stijn bleef mooi in mijn wiel hangen. Hij waagde het zelfs om naast mij te paraderen… En toen liep het goed fout. Om de een of andere reden, wou laatstgenoemde de zwaartekracht uitproberen (waarschijnlijk om te zien of deze nog bestond).
Ik heb steeds de wetenschap gesteund, vooral als anderen proefkonijn zijn, maar ik werd blijkbaar Chinese vrijwilliger. Een hand duwde op mijn schouder en een wiel raakte mijn achterwiel. De zwaartekracht bestond wel degelijk nog. Als een eerstejaarscursist schoolslag lag ik de spartelen op het asfalt, mooi binnen de lijntjes, alleen was er geen redder en had ik mijn zwembandjes niet aan.

Bij deze wil ik u mededelen dat het onderzoek van Stijn succesvol afgerond is. Hij is nog steeds op zoek naar kandidaten voor komende projecten.

Oogjes

Nog half versuft van het blitsbezoek aan een kamp, waar ik vroeger leider was, rinkelde de telefoon.

"Ga je niet mee naar Dendermonde?" vroeg Ignuz.
"Euh? 't zijn toch Lokerse feesten?" reageerde ik geschokt.
"Ja, ok, 't zijn Lokerse feesten, maar vanavond is er een Ierse avond aan het zwembad.

Terwijl de mannen aan hun Guinness-bier slurpten, nipte ik aan mijn Vittel.
Vooraan in de tent werd er een cheeck ingezet. Ik was blij toen de mannen stoeltjes opzochten.

De vaak begon zich meester van me te maken. Langzaam sloten mijn ogen. Zo af en toe keek ik nog op, met steeds weer het gevoel van een kind dat niet meer weet waar hij is. De ene black-out na de andere volgde elkaar op. Gelukkig vond ik tegen half drie mijn bed terug.

12 uur later

'k Ben uit mijn bed geraakt. Klaar voor de Lokerse feesten. The simple Minds en Krezip!! Be there! Of toch liever niet... Dan zijn wij er tenminste zeker van dat we binnengeraken...