Quick

Breek me de bek niet open over fastfoodtenten. Als geen ander eet ik vettige dingen en als het kon, liet ik me sponsoren door Coca-cola. Menig maal verorber ik in hamburgerrestaurants mijn lunch, genietend van het landschap. Meestal kies ik voor Mc Donalds, maar gisteren wou ik de Quick eens uitproberen. Tijdstip en lokatie:vrijdagavond, kwart voor acht, Veldstraat, Gent.

Van de ongeveer vijf loketten was er slechts eentje open. De juffrouw aan het loket was druk in de weer, terwijl ik eigenlijk de enigste aanschuivende klant was, op een paar gabbers na, die het niet doorhadden dat ze aan de verkeerde kassa stonden te wachten.

Na tien minuten nam de dame mijn bestelling op en toen ik mijn protonkaart bovenhaalde, flipte ze

“Pilletje gekregen van de wachtende gabbers?” dacht ik.

Ze stormde naar de keuken; haalde er een andere kwiet bij, eentje die te veel aan de hamburgers zit dan goed voor haar is om op het machientje te tokkelen.
Weer vijf minuten later had ik eindelijk betaald.

Op zoek naar een rookvrije ruimte, kwam ik van een kale reis terug. De poetsvrouw had de hele zaal in beslag genomen.

Badend in de rook en een meter van de vuilinsbak vond ik een vrije tafel met bijhorende stoel. Ik plofte me erop en nam enkele happen van mijn lap vlees.

Veel plezier had ik er niet aan. Het zal Quick een worst wezen.