Uit de oude doos

Het einde van het jaar nadert. De eindejaarsoverzichten komen eraan. Ik zal je een overzicht van "de leukste momenten uit 2007" besparen, maar deze column uit maart 2007 wil ik je niet onthouden. Fijne kerstavond alvast.

Aan varkentje

Nog nat van de douche nam ik de telefoon op. Of ik een interiem wou doen? Nu loop ik niet zo hoog op met interim-werk (zie columns juni 2004), maar door omstandigheden kan ik wel elke euro gebruiken.

“Kan je direct langskomen?” vroeg ze.

Mijn maag knorde waardoor ik besloot eerst te ontbijten.

“Het is een eenvoudig klusje” glimlachte de dame. “Inpakken”

Het is maar wat je eenvoudig noemt, natuurlijk. Trekken en sleuren met paletten, plastiek folie ronddraaien, riemen schieten… en laat het nu net lukken dat ik zo onhandig ben dat dat laatste een echt fiasco was. Op het moment dat ik het schietapparaat bestudeerde, kwam er een man met das aan. Nou, in fabrieken zijn dat meestal de mensen die ofwel baas zijn ofwel zich zo wanen. Vermoedelijk behoorde deze tot de laatste categorie. Hij had een roos hemd aan, waardoor ik al gauw ‘Varkentje’ als koosnaampje voor hem bedacht.

“Laat maar es zien hoe je riemen schiet” stak hij van wal
“Mij best, wel even ter informatie: ze hebben het me nog maar één keer voorgedaan.”

Het geklungel begon op Varkentje zijn zenuwen te werken.

“Laat mij het je maar eens voordoen. Goed kijken!” zei hij geërgerd.

Ik keek en zag hoe onhandig hij zelf wel was. Het is steeds leuk bazen of blaaskaken te zien sukkelen als ze per sé de grote Jan willen uithangen. Ik liet hem dus begaan en keek geamuseerd toe.

Uiteindelijk haalde hij er een tweede en zelfs een derde werknemer erbij. Met hun drieën lieten ze me zien hoe je een eenpersoonstuig moet vasthouden (met 3 handen!!) en hoe je zo een riem ertussen moet steken (ook met 3 handen). En ja hoor, na 5 minuten was de riem geschoten.

“Bon, nu je zag hoe ik het deed, is het aan jou” knorde Varkentje.

Dat vond ik oneerlijk. Uiteraard lukte het me niet en toen ik helemaal met de riemen in de knoop zat, haalde ik zelf mijn managementcapaciteiten boven. Ik stelde voor dat ik me zou beperken tot het klaarzetten van de paletten en dat ik het schieten aan iemand anders zou overlaten.

Misnoegd wandelde het baasje weg.

Na zes pogingen en tientallen meters verspilde riem, slaagde ik op het einde van de dag er toch in om het toestel te hanteren.

Varkentje zal thuis wel gestresseerd tegen zijn vrouwtje gezegd hebben wat voor een oen er aan de slag was , maar hey, Varkentje, normaal zit ik ook aan een bureau. Alleen nu even niet. Benieuwd wat jij gaat doen als je een tijdje je bureau voor arbeid moet inruilen. Ik kan je altijd wel een paar interim-kantoren aanbevelen.