Uit pure frustratie

Vandaag heb ik bij Go for Music naar mijn Rock Werchter tickets geinformeerd. Een paar kameraden hadden hun kaartjes al en ik werd ongerust, vooral omdat ik voor hen betaalde. Na drie keer te proberen en 8 minuten op een wachtlijn te zitten, kreeg ik toch iemand aan de lijn. Het blijkt nu dat de kaartjes zelf nog geleverd moeten worden. Het zou zeker nog anderhalve week duren.

Shake it

Ah…Zele kwam dit weekend als hoofdpunt in het nieuws. Een brandende vrachtwagen had de E17 versperd. Laat het duidelijk zijn: dat was in Zele en niet in Lokeren, zoals in het begin verkeerdelijk bericht op VTM en één. Je moet niet alles geloven wat de media zeggen…

Het is wel dankzij de media dat ik het concept van een afterworkparty leerde kennen. Een afterworkparty is een fuif die in de vooravond begint, rond middernacht eindigt en die midden in de week plaats vindt. Een soort uitlaatklep, zeg maar, om de volgende dag toch nog fris op het werk te kunnen verschijnen.

Met 5 collega’s kwamen we in zaal Horta (Antwerpen) op de fuif aan. We stonden aan een tafeltje, wachtend op de uitbarsting. Tevergeefs…er brak niks uit. Juist The Animals jengelde op een podium. Je kent de groep niet? Ik ook niet, maar misschien ken je Danny Wuyts wel, de pianist uit de Notenclub. Ze brachten wat covers, waaronder Clouseau. Raar dat Wuyts de song aankondigde als: “Kent u die twee nichten die het Sportpaleis vol krijgen? We gaan een liedje van hen spelen.” Nichten? Het zijn broers! Hoe kan je dat associëren met homo zijn? Een collega uit ons gezelschap is homo. Je kan al raden dat we er niet echt mee opgezet waren…

Voor zes euro kon je je laten masseren. Het leek eerder ‘witte raven’, maar dan in de zin van: er is een echte masseur, zoek die eruit, de anderen zijn fake. Sjonge jonge, veel show, maar weinig actie.
Anyway, een afterparty lijkt me wel een gat in de markt, want 950 mensen, waaronder ik, waren bereid om 10 euro inkom te betalen, maar je gaat er me geen tweede keer zien. Mijn collega’s en ik hebben besloten om de volgende keer gezellig te gaan eten en daarna een terrasje te doen.

UIt puur contentement

Ik heb mijn campingticket voor werchter!! Nu nog mijn combiticket met de post...

Werken rond de ring

VBOW

Vossen vogelen voorbeeldig volgens vooraanstaande, voze, vorsers.
Bert beweerde beren
Olga ontkende
Wetenschappers weten wel welke…

Koken met Steve?

Op zoek naar een goed kookboek, werd ik door menig Geheugen en Identiteit opgeschrikt. De auteur lijkt zelf aan geheugenverlies te lijden, dacht ik bij het doorbladeren van het lijvig werk. Misschien had-ie wel Parkinson?

Ik wrong me tussen twee dikke dames, die beter Koen Crucke 33 kilo later zouden lezen in plaats van Wachten op witte rook. Ik voelde nog net een borst (van tante Julia?) op mijn schouder wanneer ik me door een opening kon persen.

Daar lag-ie dan, tussen Piet Huysentruyt en 100 000 seconden (beter gekend als de 100 beste uit 1000 seconden naar het gelijknamige kookprogramma 1000 seconden met vettige Herwig en zweterig Felicé). Het enige echte Ons Kookboek-boek van de Boerinnenbond. Zelf prefereer ik Koken voor dummies, maar dan moest ik me tevreden stellen met Vegetarisch koken voor dummies. Als vleesliefhebber kon ik het niet over mijn hart krijgen.

Nog vlug de Playboy mee grabbelend, voor de foto’s uiteraard (laten we even ernstig blijven), ging ik afrekenen aan de kassa.

Verdrinkend in de blauwe ogen van de verkoopster, met mijn handen op de borsten van Teri Polo, wist ik amper waar ik mijn kleingeld moest zoeken.

Een kameraad van me heeft ook nog als boekenverkoper gewerkt. Hij wist me te vertellen dat het beroep van verkoper enige feeling en professionaliteit vergde. Zeker in een boekenwinkel.

Ik had me al halvelings afgevraagd hoe het zo in een opleiding Verkoop, met als specialisatiejaar boeken en kranten, er aan toe zou gaan. Net zoals de Showbizzschool in Oostende, zal wellicht ook hier de eerste selectie gebeuren op basis van het rondlopen in de zaal. Bikkelhard, maar rechtvaardig. Voor mij mag het nog verder gaan: van het banale in-een-rij-staan-en-diep-in-de-ogen-kijken-test tot de tietencheck, door mij persoonlijk uitgevoerd.

De deze hier aan de kassa, zou met glans en glorie geslaagd zijn.

Eten en borsten, meer moet dat niet zijn. Vreemd eigenlijk. Op Lady Lily na dan, ken ik geen enkele vrouw die zoveel en openlijk over seks, strakke kontjes, lullen, … praat. Alsof vrouwen nog niet door hebben dat er ook een Playgirlop de markt is. Nu, ja, een 40-jarige vriendin van me wist het alleszins niet, maar dat vind ik aanvaardbaar. Ik zie mijn moeder ook niet direct met de Playgirl onder haar ene arm en het Plusmagazineonder de andere over straat lopen. Maar een Flair (met extra veel pagina’s over …) en een Playgirl? Moet kunnen, niet?