we doen er nog een uurtje bij

fuck, dat deed zeer. Ik had al zo'n kater, dan komt er nog dat winteruur bij. Ik ben dan maar een uurtje vroeger gaan slapen.

Perron

Ik had keihard kunnen weglopen toen de migranten het perron opkwamen, maar een of andere gedachte besliste anders over mijn gedrag. Eentje kwam naast mij zitten en zei warempel een goeiavond. Ik begroette hem terug, omdat mij dat zo geleerd is.

" we gaan niet op de trein mogen " begon hij. "Mijn vrienden en ik hebben ruzie gemaakt met de conducteur"

"das niet slim" antwoordde ik

" hij was racistisch "

de vier anderen stonden wat verder onnozel te doen.

"ik kan er niet over oordelen " zei ik rustig "ik was er niet bij en weet niet wat er gezegd is "

Dat leek hij wel te begrijpen.

We raakten in een gesprek waarbij beiden vragen stelden. Schuchtig kwam hij zelfs bij me zitten op de trein, terwijl zijn vrienden in de wagon aan het rondlopen waren.

Het was een rare belevenis: een migrant die even uit zijn groep trad om een praatje te maken. Zou je niet veel jongeren nageven. (en hij betaalde netjes zijn ticket toen de conducteur de kaartjes kwam controleren).

zeg ne keer hoe laat t is

'k heb er geen gedacht van (2.5 MB)

naar 't hof van commerce

klantendienst

Nu ben ik wel heel wat gewoon van telefonische klantendiensten – wellicht al een beetje beroepsmisvorming – maar deze week werd ik met verstomming geslagen.

Ik belde voor een afspraak in het ziekenhuis. U kent dat wel, medische ongemakjes. Een dame aan het onthaal nam op en begroette me op redelijke wijze. Voor een afspraakje kon ik echter niet bij haar terecht. Een akelig viooldeuntje maakte me duidelijk dat ik op een wachtlijn stond en even later had ik een zekere Jan aan de lijn. Maar ook Jan kon me niet verder helpen, want ik was ‘ aan de verkeerde kant’ , wat hij met deze cryptische omschrijving ook mocht bedoelen.

En ja hoor, daar kwamen de violen weer aan.

Enkele coupletten later verloste een man me uit mijn lijden.

“Allo?”

Ik legde hem uit – voor hem de eerste keer dat hij het verhaal hoorde; voor mij de derde keer dat ik het moest vertellen – dat ik een afspraak met hem had …

“Is dat zo?” onderbrak-ie me
“uh ja, ik had er toch eentje gemaakt”
“ Ach zo, ik weet van niks” ging hij op een trage manier verder.

Een beetje verbaasd ging ik dapper verder

“Nu, het geeft niet dat u van niks weet, meneer, want ik wens mijn afspraak af te zeggen.”
“Ik zal het doorgeven.”
“Hoezo, u zal het doorgeven? Op welke dienst ben ik?”
“Dienst? Op geen enkele meneer, ik lig hier zelf in een bed. Ik ben net geopereerd geweest aan mijn schouder.”

…had die pipo me toch wel met een patiënt doorverbonden, zeker?

Zo zie je maar, Jan (en alleman) staat je tegenwoordig in het ziekenhuis te woord.

Zelfkennis

Wellicht een filmpje dat alleen mannen begrijpen...

klikkerdeklik!