Sms naar 3400 voor het goede doel

10 afleveringen lang hield De Pauw ons een spiegel van het BV-schap ons voor. Niet zomaar een spiegel, maar eentje dat alles vervormt.

Reeks 2 zit erop. Het heeft me niet onberoerd gelaten. De ene keer juichte ik het programma toe, de andere keer moest ik kotsen. Op een gegeven moment vond ik de afleveringen zo slecht dat ik een ongecontroleerde stuiptrekking kreeg en wegzapte. Het heeft me twee weken gekost om weer naar het Geslacht De Pauw te kunnen kijken.

Uiteindelijk heeft mijn psycholoog me erboven op gekregen en heb ik de andere afleveringen toch bekeken.

Gisteren heeft De Pauw beslist alle twijfels bij mij weggeveegd. Tine beviel in deze aflevering en het geslacht had dit evenement wel heel groots gezien. Met live reportages, een meute gillende mensen voor het ziekenhuis, een callcenter en een single voor het goede doel wou de familie Vlaanderen aanzetten om te sms’en naar 3400, te bellen naar een Proximusnummer of te storen op een dubieus bankrekeningnummer. Zelfs de Vlaamse Gemeenschap deed een storting van de volle 50 (vijftig) euro.

Een vette knipoog dus naar de stort-eens-voor-het-goede-doelshows. De Pauw zou in hun geval het geld gebruiken om allerlei materiele zaken voor de kleine te kopen.

Er werden wel zware uppercuts uitgedeeld: heel even werd er in de single de melodie van tsunami 1212 verwerkt en daarna haalde Bart zwaar uit naar de Derde landen “waarom zou je storten voor een derde wereldland, want dat geld gaat toch naar corrupte regeringsleiders”. NGO’s zullen hier groen om lachen.

Een wrange smaak had het wel, maar iets minder vettig dan Toast Kannibaal of Je bent wat je eet. Alleen wat pikant en soms verslik je je erin. Benieuwd of De Pauw zich niet verbrand heeft met deze killerparodie en of we hem nog in andere programma’s als de echte De Pauw zullen zien. Ik kijk al uit naar een Kom op tegen kanker show met De Pauw als gast(presentator).

Antwerpen

Welke kant zou jij kiezen?

Ziekjes

Tergend traag draaide hij rondjes. Hij rochelde bij het minste wat ie moest doen. Een scan bracht niet veel aan het licht.

Hier en daar probeerde ik hem nog op te lappen, maar het wou niet baten. Ik gaf hem zelfs een Panda-beer, om een oogje in het zeil te houden, maar ook dat vrolijkte hem niet op.

Er zat niks anders op dan hem met de wagen naar een specialist te brengen. Een week moet hij binnenblijven. En de Panda-beer mag ie niet meer meenemen naar huis. Die deugt niet, zei de specialist. Hopelijk is hij daarna terug de oude. Mijn kleine, lieve computer…

Wegens dit vooral, is dit reeds de publicatie voor maandag 14 maart. Als alles goed gaat met pc-junior, ben ik er 21 maart weer.

Ergens onderweg (naar: De Mens)

Alle wegen leiden naar Antwerpen, zou elke Sinjoor aan eender welke Vlaming die het horen wil, wijsmaken. Als Zeelse boerenpummel dacht ik er ook zo over.

Toen ik hoorde dat mijn trein naar Antwerpen-Centraal zonder mij vertrokken was, zocht ik naar de beste alternatieven. In mijn geval was dat een rode boemeltrein met harmonicadeurtjes op het andere perron. Die zou ook in Antwerpen stoppen.

Vol goede moed sprong ik op de trein. Tot Antwerpen-Berchem verliep alles vlot. Daarna brak me het zuur op; zeker wanneer ik Antwerpen Luchtbal, Antwerpen Oost, Antwerpen Noorderdokken en Antwerpen Dam voorbij de raampjes zag verschijnen. Naïef als ik was, wachtte ik op het bevrijdende bordje met Antwerpen-Centraal erop. In plaats van dat bordje en het station, reed de conducteur zijn tuffer een stelplaats binnen.

“Verdwaalde reiziger?” keek hij me aan. Ik knikte. De man was zo vriendelijk me een privé-rit naar Antwerpen-Noorderdokken aan te bieden. Daar kon ik niet anders dan braafjes op aansluiting naar Centraal te wachten. Uiteindelijk kwam ik er wel, weliswaar 3 u later dan gepland. Ik was al op de baan sinds 7 u die ochtend.

Om toch enig bewijs voor mijn werkgever te hebben, stond ik bij de onderbureauchef van Antwerpen-Centraal voor een getuigschrift aan te schuiven. Toevallig waaide mijn Zeelse nicht binnen die ook in Antwerpen werkt.

“Een papier voor 10 minuten vertraging aub” vroeg ze.

“Om hoe laat ben jij vertrokken, nichtje? Ik ben al sinds 7 u op schok”

“Oh, een half uurtje geleden…”