Afgestudeerd

Deze morgen vond de plechtige proclamatie plaats. Speciaal voor deze gelegenheid had ik mij een hemdje aangedaan. “Het moet niet altijd een t-shirtje zijn” riep m’n moeder me toe toen ik voor mijn kleerkast stond. “Vergeet je ook niet te scheren!” voegde ze eraan toe. Op mijn sloefkes (gekregen bij het studentenpakket) slenterde ik naar de keuken op zoek naar mijn dosis suiker. Een glimlach verscheen op mijn gezicht bij het zien van mijn goede trouwe vriend: coca cola. Voorzichtig opende ik het blikje. Op cruciale momenten kan je maar beter oppassen dat je je hemdje niet vuil maakt. Colavlekken kon ik dus wel missen…Alles verliep vlekkeloos. Voor een keer goot ik de bruine, plakkerige vloeistof netjes in mijn mond.

Vlug kamde ik mijn 3 mm lange haar, en ja hoor, het advies van de kapster was ik niet vergeten. Als een volleerde Johny gooide ik er nog wat gel tegenaan. “Zo, klaar om naar het station te gaan” mompelde ik tegen mijn spiegelbeeld.

Ik fietste naar het NMBS-kot, waar af en toe een trein halt houdt*. In Gent zei een kameraad me dat ik er beeldig uitzag. Mijn ijdelheid was weer gestreeld. Aangekomen aan de proclamatiezaal werd ik tegengehouden door de portier.
“Sorry meneer, geen strandtoeristen toegelaten.” wees de knul naar mijn voeten. Beteuterd keek ik naar de grond. Ik zag mijn rode en groene sloefkes. Die was ik vergeten om te ruilen voor mijn zwarte bottinnes. Er zat niks anders op dan naar de Karper te sloffen en te hopen dat er toch een vriendelijke ziel mij mijn resultaten zou meedelen.

Een uur later kwam de meute richting café. Ik was geslaagd met onderscheiding.


*Ik vond niet dadelijk een synoniem voor het woord: station. Iemand suggesties?