Geldspuwende muur

Als jonge knaap zou ik niet versteld mogen staan van de technologie, maar vandaag heb ik toch weer iets bijgeleerd. En dan nog wel van een dame die evengoed mijn grootmoeder zou kunnen geweest zijn (ze durven dit verschijnsel ook wel senioren of ouderen van dagen noemen).

Hoe ik geld moest opvragen met mijn plastic kaartje, dat had ik snel onder de knie. Hoe ik daarentegen geld in een gleufje moest steken, ho maar...! Dat was wel iets anders. Ik ben immers van de give-me give-me generatie. Vandaag dus voor het eerst geconfronteerd geweest, dat zo'n muur met gleuf ook wel wat meer dan geld uit de muur spuwen alleen kan... Met mijn kaart in aanslag trok ik naar de heilige muur. Na mijn geboortedatum in te typen, opende ali baba de grot met de verschillende mogelijkheden. "En nu?" dacht ik. Op zoek naar een gleuf waar ik mijn bankbiljetten in kon steken, vond ik er eentje waardat net boven de gleuf biljetten op afgebeeld stonden. "Kinderspel, hoe stom kon ik zijn, Hannibal?" Prutsend en duwend om die biljetten erin te proppen, voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me in Bruce Lee stijl, toen ik een verschrompelde dame, met neus tot aan mijn tepels zag. "Ge moet op dat knoppeke rechts onder duwen, ventje" kraaide ze. Bedeesd gehoorzaamde ik haar. Er rolde een envelop uit het apparaat. "'t Is leeg!" zei ik. "Wat had je dan verwacht?" repliceerde de oudere van dage "dat de bank voor Sinterklaas zou spelen? Steek er nou maar vlug je geld in en typ je gebruikte biljetten in op het klavier." Alweer volgde ik haar instructies op. "Zo", grijnsde ze "nu nog je papiertje bij je geld steken en dichtplakken en je kan het posten." "Uhu" knikte ik de dame toe en stak mijn tong uit om te lekken aan de envelop. "Mooi, dan kan ik ook eindelijk eens beginnen met mijn bankverrichtingen, ventje. Mijn kleinkinderen zitten te wachten op hun pré." Ik maakte plaats voor de dame, postte de envelop, en slenterde het gebouw uit.

Respect, bomma, respect!