Maak me niet wakker

Gewekt door de kreet op Allah (mijn gebuur is een moslim), draaide ik me verward rond in mijn bed. Het was godverdomme nog maar 5 u.

“Klote Allah” mompelde ik. Welke god laat er zich nu door zijn gelovigen zo vroeg wakker schreeuwen?

Ik sloot mijn ogen. Nog geen kwartier later luidden de klokken. Het slapen zat er blijkbaar op.

Aangekomen in Antwerpen zat mijn kruistocht er nog niet op. Voorbijfietsende joden met hun typische klederdracht kleurden het straatbeeld zwart: met het beklemmend gevoel alsof je zonder die lange gewaden er niet zou bijhoren.

Onder de middag liep er een hoopje hari chrisna aanhangers de straat op. Megafoon in de hand; vergezeld door een snoepjes uitdelende sloor.

Ik kuierde de Meir verder af op zoek naar afleiding, maar algauw stootte ik ook daar aan de Men at Work op een gillende vrouw: ‘Jezus houdt van u!’ riep ze naar ieder die het wou horen.

…maar ik wou het niet horen. Ik wou gewoon wat rust, en in het bijzonder mijn nachtrust.