Air-bag

Deze middag wandelde ik op de Lombardenvest. Het was er smal. Het voetpad lag opengebroken door kabelwerkzaamheden.

Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom er niet veel volk op de been was. Ik zag enkel een knappe blondine, wellicht door mijn selectief gezichtsveld. Ze stond te bellen.

Net op het moment dat ik haar kruiste op het stuk waar je eigenlijk maar met 2 kunt staan, voelde ik een stomp in mijn rug. Mocht ik in een wagen gezeten hebben, zouden de air-bags beslist open gesprongen hebben.

Het werd donker voor mijn ogen. Toch was ik niet bewusteloos. Ik snakte naar adem. Ondertussen hoorde ik een licht gilletje.

Mij van geen kwaad bewust klampte ik me vast. Het was er warm en zacht. Lekker aangenaam.

Achter mij hoorde ik een man: “ ’t Is hier krap, he, juffrouwtje”.

Ik voelde een tweede stomp. Een andere man vertelde tegen de dame hoe smal het wel was.

Zij moeten spreken, dacht ik, met mijn neus tussen haar borsten.

Het werd stil.

“Mag ik nu mijn borsten terug?” vroeg de jongedame aan me.

“Tuurlijk, tuurlijk” stamelde ik.

Blozend zette ik mijn weg voort.