Te gek om los te lopen

In mijn vrije tijd geef ik initiatie circustechnieken, zoals gisteren bvb. De geilige Sint met zijn Piet kwam af en wij dienden als zoethoudertje. Er was wel wat meer dan dat alleen te doen. Een knutselstandje, eentje met speksteen, een koppel Hollanders dat toneeltje kwamen spelen (spektakel had de Franstalige gastvrouw ons beloofd, maar laat ik het maar op toneeltje spelen houden). De organisator had ons gevraagd om de workshops tijdens het spektakel te staken. Zo goed als we waren, uit vrees voor de zak van Piet, hielden we ons daaraan. Een moeder van een tweejarig ukkepuk had het zo niet begrepen. Toen zij zich met haar ettertje bij mij aanmeldde, verzocht ik haar om na het spektakel terug te komen. In echte bodyguardstijl, had ik gezien van op tv, hield ik het dure circusmateriaal achter me in de gaten. Naast mij stond een bak vol ballen. De dame waagde het om toch een bal uit de box te halen. Daarop vroeg ik haar om het materiaal te laten liggen, omdat ik er anders geen zicht meer over zou hebben waar wat was. Een normaal mens zou er allang geen spel meer van gemaakt hebben en na het toneeltje mooi terug gekomen zijn. Deze dus niet. Ze pikte een bal voor mijn ogen met de heksenwoorden:
“Zo een balleke voor mijn kleine met de mama erbij kan toch geen kwaad zekers.” En ze draaide zich om, in het ene hand een gepikte bal; in het andere haar mini-me.

Fraai is dat. Als ouders al zulke voorbeelden aan hun kinderen geven, kan je niet echt veronderstellen dat die kinderen ooit respect voor anderen en materiaal zullen hebben.

De teef had dan nog het lef om bij mijn hoofdleider te gaan neuten. Ze vond dat ik haar ruw had aangepakt, waarop hij repliceerde: “tis waar madam, maar mag ik nu toch dat balleke terug?”

Kinderen zijn al erge wezens; ouders zijn de ergste…

En nu vlug naar de les opvoedkunde.