Mitwoche

“Wat heb jij kleine oogjes” merkte mijn collega fijntjes op.
Ik geeuwde naar de donkere computerschermen. Een eerste oproep van een chauffeur kwam binnen.
“Goeiemorgen Hannibal, ik ben geladen” hoorde ik aan de andere kant van de lijn.

Net als Onslow tikte ik op de display’s. Er kwam geen beweging in. Krakend bukte ik me om de powerknop in te duwen.
Twee flitsen maakte mijn Chineesogen nog wat kleiner. Het gezoem van de computer maakte me duidelijk dat ie aanstond.
Het zwarte scherm maakte plaats voor een blauwe boodschap. Windows was weer eens vastgelopen.

Ik plofte me in mijn bureaustoel. De chauffeur was me ondertussen een uitleg over de files aan het geven. Een onbedwingbare spiertrek rekte m’n hele lichaam uit.

“Colaatje?” vroeg de andere collega.
“Graag” knikte ik.
Een nieuwe werkdag was begonnen.