Lijdens-weg

Ploeterend door de eenrichtingstraten van Kortrijk bereikte ik de ring. Met een soepele beweging schakelde ik naar vijfde. Even gas bijgeven voor ik de autosnelweg oprijd, dacht ik.

Het ene verkeerslicht na het andere dwong me echter op het rempedaal te duwen. Dat vond ik knap lastig.
4 lichten verder en een halve koe rijker aan mijn bumper, had ik de remreflex eindelijk onder de knie. De wagen schudde toch al minder hard bij de manoeuvres.

Op het einde van de ring zag ik witte strepen op de baan. Netjes naast elkaar en even lang. Het begon me te dagen dat ik deze streepjescode ook in de bebouwde kom tegenkwam. Zebrapad heette het daar. “Een verloren gelopen zebra”, mompelde ik.
Ik draaide het raampje open en gooide het koekjes toe.

Met gierende banden scheurde ik de oprit op. Zwaar draaiend aan het stuur liet ik mijn Saxo 180 graden draaien. Daar was de oude vertrouwde E 17. Een stippellijn toonde me de weg uit deze hel.