Simpele duif

“Mama, ik wil iets gaan eten in de Quick” hoorde ik een jochie zeggen. Het getuigde van slechte smaak om er alleen nog maar aan te durven denken, zeker als er 10 meter verder een Mc Donalds in de buurt is. Ik slenterde verder op de Meir, kijkend naar de wiegelende achterwerken en de meest wansmakelijke laarzen die blijkbaar in de mode zijn.

Eindelijk vond ik een bankje waar ik het slappe broodje kon verorberen.
Antwerpen is duur: wie vraagt er nu 2,80 euro voor een sponzig broodje met een lapje zwetende kaas? Het smaakte me niet eens.

Vanuit de lucht werd ik in de gaten gehouden door een koppel duiven. Eentje landde op het muurtje waar ik op zat. Het gevogelte huppelde op een poot richting sponzig broodje en mijn blikje. De andere poot was geamputeerd. Een echte Piet Piraat! En zoals het hoort bij piraten, ging ie op zoek naar een schat. Blijkbaar hield ik die vast.

Mocht het nog een stokbrood van behoorlijke kwaliteit geweest zijn, zou het hard zijn. Net hard genoeg om het beest de kop in te slaan. Jammer genoeg was het zo drassig dat ik met mijn handen de sla en tomaten kon voelen door het brood heen. Ik had geen natuurlijk bestrijdingsmiddel, dus mocht ik het gepluimde niet verjagen. Uiteindelijk heb ik mijn plaats moeten afstaan aan een simpele duif, maar het brood heeft ie niet kunnen bemachtigen. Trouwens, het zou dierenmishandeling geweest zijn om de vogel met dat slechte brood te voederen.

Ik gooide het broodje in de vuilbak. Misschien is er vanavond wel een dakloze die het eruit vist.