De staande lamp

Tijd voor wat sfeerverlichting, dacht ik, met een staande lamppakket onder de arm. Knap design en in 10 stappen gemonteerd. Het was mijn eerste keer dat ik met een monteerhandleiding geconfronteerd werd. Ik heb nog nooit in mijn leven zelf iets ineen gevezen en verder dan stap 1 kwam ik al niet. Een staaf zou met een klemvijsje, ocharme zo groot als een half vogelzaadje, vastgezet moeten worden. Draaiend en kloppend op de vijs, probeerde ik het de staaf vast te zetten, maar het mocht niet baten.

Nog even probeerde ik met een wurggreep de lamp te bedwingen. Een druppel bloed sijpelde op het tafellaken. Die kutlamp was gewapend. Ze had me gesneden.

‘Wat heb jij om je vinger?’ vroeg Annabel.
‘Een klevertje.” antwoordde ik nors.
‘Ja, dat zie ik.’ glimlachte ze
‘Nou ja, ‘ k heb me gesneden aan een lamp. Het monteren lukte me niet zo goed.’
‘Oh’, zei ze ‘ik heb er vandaag eentje gekocht in de Aldi. Werkt prima hoor, en op een half uurtje zat die in elkaar. Hoeveel betaalde jij voor je lamp?’ Haar neus krulde.
’60 euro, en dan krijg ik het ding nog niet in elkaar.’
Ze verslikte zich in haar St. Feuillien.
‘Hannibal’ zei ze. ‘ik heb er slechts 25 voor betaald.’