Tefal

...waarom Tefal de slogan: "je denkt ook aan alles" heeft....

“Wat is dat rood, daar?” vroeg mijn moeder me. Met panische ogen keek ze naar de muis.
De kleine Casper kwam aangehuppeld. Met zijn vinger, nat van het speeksel, wees hij ernaar. Ik kon er me nog net voorzetten. De vinger ging recht in mijn navel. Oempf…
“Afblijven, Casper. Alles wat op het bureau staat (en ligt) is heilig.” zei ik plechtig.
“Ja, maar. Het geeft licht” ging mijn moeder verder.
“Da’s de nieuwe technologie” antwoordde ik.

Casper wandelde naar de andere kant van mijn bureaustoel. De zever drupte van zijn kin.
Een rilling liep over mijn rug. Mijn toetsenbord! Ik kon de kleine nog net een duw geven. Gered, dacht ik, maar dat was buiten de waard gerekend.

“Mijn tapijt !” gilde mijn ma. Een pantoffel zoefde rakelings voorbij ons. Ik had me met al mijn gewicht op Casper gestort. Juist zijn armpje kwam er vanonder en als een echte judoka klopte hij af. Al strompelend zette ik me recht wanneer er een tweede pantoffel richting mijn edel lichaam naar me vloog. Met een tijgersprong haalde ik het sujet uit de lucht. Daar kon Jean-Marie nog een puntje aan zuigen. Een pantoffel vond ik wat klein om te gooien. Vliegensvlug keek ik rond voor een groter onderwerp. Links vond ik enkel mijn computerinstallatie, wat heilig is. Rechts vond ik Casper, die net rechtgekomen was. Inschattend hoeveel kracht ik moest gebruiken om 20 kg te verplaatsen, nam ik hem bij zijn kraag. Ik had vroeger gekeken naar het dwerggooien. Goed door de benen buigen, en een beetje de nek scheef houden. Zwap! Daar ging ie.

Mijn moeder had ondertussen al een pan van de haak gehaald. In Kim Cleystersstijl smashte ze op Casper. Ondanks dat het een Tefal-pan was, kon het de 20 kg vlees niet tegenhouden. Ik hoorde nog net hoe de pols kraakte. Daarna volgde een doffe bonk.

“Kijk nou wat je met die pan gedaan hebt!” schreeuwde mijn moeder. Er zat een bult in de pan.
“Ach, ik koop je er wel eentje met Nieuwjaar “ suste ik haar.
“Goh, jij denkt ook aan alles, he, Hannibal”.